Design Dialoog: Simone Post & Richard Hutten

Toen Richard Hutten afstudeerde lag Simone Post nog in de wieg en had design een totaal andere positie dan vandaag de dag. Zo zijn er meer verschillen tussen deze twee gene­raties ontwerpers, maar ook overeenkomsten. Duurzaam ontwerpen is voor beiden vanzelfsprekend en in het maakproces is speels­heid altijd aanwezig.

‘Kunstbeurzen waren niet in design geïnteresseerd. Designgaleries waren er niet. Van gelimiteerde oplages had zelfs nog niemand gehoord. Dat systeem hebben wij begin jaren negentig met Droog Design opengebroken’, blikt ontwerper Richard Hutten (1967) terug op de begindagen van zijn imposante loopbaan. Niet dat hij nou zo’n lastige start had. Met het collectief Droog Design maakte hij vrijwel meteen na zijn afstuderen in 1991 aan de Design Academie (toen nog Academie voor Industriële Vormgeving) internationaal furore met jaargenoten als Hella Jongerius en Piet Hein Eek. Wat hij dan ook nadrukke­lijk niet bedoelt met zijn terugblik is dat de ontwerpgeneratie van nu het zo veel makkelijker heeft. ‘Het was gewoon anders. Punt.’ Lachend: ‘Ik hoefde tenminste geen Instagram bij te houden.’

De nieuwe ontwerpgeneratie zit tegenover hem aan tafel in de persoon van Simone Post, alom gezien als een aanstor­mend talent. In 2015 studeerde zij cum laude af aan de Design Academy Eindhoven en amper twee jaar later werd ze onderscheiden als Best Talent bij de Dutch Design Awards. Post: ‘Ik ben geboren in 1990 en kan me dus geen design zonder Droog voorstellen. Maar om eerlijk te zijn, ik was zeker aan het begin van mijn loopbaan helemaal niet bezig met het vinden van een galerie of het verkopen van unieke sier­objecten. Het eindproduct is dan ook niet per se het meest interessante aspect van mijn ontwerpproces. Mijn focus lag – en ligt feitelijk nog steeds – op het maakproces. Daarvoor werk ik graag samen met de industrie.’

‘Opvallend dat jij samenwerken met de industrie ziet als een keuze’, reageert Hutten. ‘Ik ben opgeleid als industrieel vormgever. Werken met de industrie was min of meer vanzelfsprekend. Maar omdat de industrie niet in ons was geïnteresseerd maakten wij onze ontwerpen zelf in kleine oplages. Nu werk ik alleen nog maar met de industrie omdat daar de verandering naar duurzame productie het meest nodig is. Ik wil als een paard van Troje bedrijven van binnen- uit veranderen.’

Rotterdamse havens

Zowel Hutten als Post manoeuvreren moeiteloos tussen unieke handgemaakte objecten en industriële ontwerpen waarbij uiteindelijk efficiëntie en duurzaamheid doorslaggevend zijn.

Het gesprek vindt plaats aan de reusachtige eettafel in het woonhuis van Hutten, een verbouwde autogarage in Rotterdam. De enorme loftachtige woonkamer staat vol met tientallen designklassiekers – van een Voddenstoel (1991) van Tejo Remy tot de Endless Chair (2010) van Dirk van der Kooij die 3D-geprint is met een robotarm. ‘Allemaal geruild tegen mijn eigen werk.’ Opvallend: er hangt geen wandkleed van Post bij. ‘Nóg niet’, knipoogt Hutten meteen. De twee hadden elkaar alleen nog niet eerder ontmoet. Terwijl hun werkplaatsen hemelsbreed nog geen kilometer uit elkaar liggen in de Rotterdamse havens. ‘Maar we kennen elkaars werk wel.’

Wandkleden maakte Post voor haar afstuderen in samenwerking met de Nederlandse stoffenfabrikant Vlisco, waarvan ze afgekeurd restmateriaal uit de fabriek gebruikt. Vlisco vervaardigt exclusieve modestoffen voor voornamelijk de Afrikaanse markt. Door de hoge kwaliteitseisen wordt een lap stof al bij de kleinste afwijking afgekeurd. Bijkomend probleem is dat het dessin van het originele doek onzichtbaar moet zijn en het ook niet meer bruikbaar mag zijn als textiel; het betreft immers misdrukken of proefdrukken van stoffen die nog niet gelanceerd zijn. Daarom is het heel belangrijk dat de originele print niet meer herkenbaar is. Post ontwikkelde daarvoor een speciale productietechniek waarbij de lange stroken stof onherkenbaar in smalle banen worden gesneden en gewikkeld als een reusachtige spoel. De typische Vlisco-kwaliteiten als de diepe kleuren en de dikte van de stof blijven daarbij wél herkenbaar. Het resultaat is een rond vloerkleed van zachte glanzende stoffen met een intrigerend kleurmozaïek.

Marktplaats

Post werkt met inmiddels met diverse bedrijven samen. Soms resulteerde dat in het recyclen van de eigen reststromen. Voor Adidas ontwikkelde ze van afgedankte gymschoenen vloeren voor in de eigen brandstores. Voor aardewerkfabrikant Cor Unum ontwikkelde ze vazen met de vloeiende vormen van textiel. Post combineert hiervoor serieproductie met handwerk. Elke vaas wordt met de hand gevormd en geplooid nadat hij in een mal is gegoten. Daardoor ontstaan vormen die bij massaproductie niet mogelijk zouden zijn geweest. ‘Wat ik maak is sterk afhankelijk van de materialen waarmee ik werk of welke technieken ik gebruik. Ik ga elke samenwerking daarom blanco in. Hoe kan ik met bedrijven of liever nog op de werkvloer in de fabriek het productieproces zo aanpassen, dat er duurzamer en waardevoller geproduceerd kan worden?’

Daarnaast vervaardigd Post nu ook objecten in een kleine oplage. ‘Ik voelde voortdurend de vraag: zijn er niet al veel te veel producten? Mag ik dit wel maken? Dat werd zo zwaar. Daarbij, een industriële productieketen veranderen is zo’n stroperig en complex proces, dat ik de behoefte heb om daarnaast ook zelf iets te maken met mijn handen, waarbij het meer gaat over het verhaal dat ik ermee wil vertellen dan dat het per se een grootschalige industriële oplossing is. Het zijn een soort onderzoeksobjecten.’ Hutten valt haar bij: ‘We hebben inderdaad niet meer producten nodig maar betere. Een product maken dat generaties meegaat is uiteindelijk de meest duurzame manier van produceren. Dat hoeft ook geen exclusieve gallery piece te zijn. Op Marktplaats worden talloze producten van mij aangeboden. Dat vind ik een enorm compliment.’

Basic Instinct

Het generatieverschil tussen beide wordt gecamoufleerd door een overeenkomst: hun speelse ontwerpstijl. Bij Post is dat een logisch gevolg van hoe ze werkt.

Verder lezen? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.