Een beetje moe van het eindeloze navigeren over internet, het ronddobberen in online tentoonstellingen en virtueel dwalen door musea, van het heen en weer zeilen tussen instagram en facebook, vlog en podcast? Ik wel, en daarom deze week slechts aandacht voor een ding. Om weer even te oefenen in stilte en focus.
Staging Silence, thuis op reis
Een werk dat zich daar prima voor leent is Staging Silence (3) van Hans Op de Beeck. De derde video met deze titel verscheen in 2019, duurt 44 minuten en is in z’n geheel online te zien. Een ode aan traagheid, stilte en leegte die je meeneemt op een unieke reis.
Twee handen richten een miniatuur toneel in. Plaatsen tafels en stoelen op een denkbeeldig terras. Alles in het klein, de set is niet groter dan een tafel, maar het beeld roept een hele wereld op. Een stille wereld, want mensen komen er niet in voor. Het is een leeg toneel dat wacht op een leven dat niet komt.
Langzaam verandert de scene, het wordt een landschap met bergen van aluminiumfolie en een glinsterend meer van plastic. Een landschap dat er desondanks zo aantrekkelijk uitziet dat je er zou willen ronddwalen. Twee handen vegen de bergen weg en plaatsen stoelen, nemen ons mee naar de wachtruimte van een vliegveld. We zijn op reis. Het landschap maakt plaats voor een interieur dat langzaam opgebouwd wordt, object na object schuift geleidelijk in beeld tot het een museum is, met kerstballen en een prop aluminiumfolie als sculptuur en een rijstwafel aan de muur als schilderij. We reizen verder. Een klodder deeg verandert in een tuin, een blok klei in een woestijn. Plastic flessen worden een stad. De hand creëert en breekt weer af. Inventief met materialen, vormen en gereedschap. Soms tragisch, maar ook humorvol en lichtvoetig.
Staging Silence toont de kracht van verbeelding. Het roept met minimale middelen een wereld op waar je moeiteloos instapt. Een droomwereld vol verlangens en heimwee. Sfeervol en melancholisch. Verval, leegte, verlatenheid. De stilte en het ontbreken van leven geeft de beelden ook iets onheilspellends. En intussen blijven die handen actief, in een traag maar gestaag tempo, alsof ze nooit tevreden zijn met het resultaat. Altijd maar verder bouwen. Verder zoeken. Verder dromen. Continu inrichten en herinrichten. Een meditatief beeld dat ondanks de kunstmatigheid van de scene toch de wens oproept erheen te reizen. 44 minuten weg met de verbeelding als voertuig.
