Eigenlijk is het steeds hetzelfde verhaal alleen in steeds grotere proporties. In een vorige ‘Paris Inside’ vertelde ik over de werkelijke redenen van de grote brand in de Notre-Dame: geen brandweerkorps, slechts een ‘halve brandbeveiliging’, een niet-opgeleide student die het alarm verkeerd interpreteerde, priesters die de loeiende sirenes gewoon negeerden, waterleidingen die slecht waren gemonteerd en de hoge brandweerladders die men in Parijs nergens meer kon vinden. Daardoor begon het blussen pas anderhalf uur na het uitbreken van de brand. En als bewijs dat er sindsdien niets is veranderd, brak er deze zomer brand uit in de kathedraal van Nantes, in een vergelijkbare situatie. De schade in Nantes is gelukkig beperkter, maar geen enkele Franse krant schreef over het feit dat er in de kathedraal – waar al 1972 het hele dak is afgebrand – sindsdien niet eens zoiets als een simpele brandmelder werd geïnstalleerd.
De kranten stonden wel vol met de originele ideeën die onze president voor de restauratie in gedachten heeft. Voor de Notre-Dame wilde hij iets moderns op het dak: ‘un geste contemporain’. Op het internet kan men de geselecteerde projecten nog bekijken. De kers op de taart is een kruisvormig openluchtzwembad waar ook nudisten welkom zijn (in Parijs nu zeer in de mode). Nudisten op het dak van een kathedraal – zoiets kan men alleen in het huidige Parijs bedenken! Gelukkig kregen wij deze zomer weer een echte minister van cultuur, die zonder veel poespas een punt achter dit moderne verhaal zette, dat de restauratie van de Notre-Dame al anderhalf jaar heeft vertraagd. Woorden, woorden, woorden en weinig daden…
Het recht om niet te werken
Met de corona-pandemie herhaalde zich deze lente precies hetzelfde scenario, alleen in veel grotere proporties. Het gebrek aan middelen en de slechte coördinatie in Parijs en Frankrijk waren werkelijk onvoorstelbaar. Met als enig verschil, dat onze mediageile president dit keer geen woord over cultuur zei, die voor hem ‘in deze oorlogssituatie (sic) niet prioritair is’. Over cultuur zou pas in de zomer nagedacht worden. En wat zich na deze uiting van complete desinteresse van de regering in de grote culturele vlaggenschepen van Parijs afspeelde, was dan ook beneden elk niveau. Het Louvre was al voor de lockdown gesloten, omdat het personeel weigerde de deuren te openen voor de Chinese toeristen. Dat kan volgens de Franse wet van de droit de retrait, het recht om niet te werken als je fysieke of morele integriteit daardoor wordt bedreigd. Ook mijn postbode is daarom acht weken lang thuisgebleven. En de directeur van het Louvre kennelijk ook. Hij lijkt zelfs nauwelijks contact te hebben gehad met zijn naaste medewerkers en zij deden allemaal niets. Hun collega’s meestal ook niet.
Toen in juni bekend werd dat de Opéra de Paris vanaf januari waarschijnlijk niet meer in staat zal zijn om de salarissen uit te betalen – zij moet net als het Louvre meer dan de helft van haar jaarlijkse budget zelf verdienen – diende de directeur zijn ontslag in. Hij laat zich nog tot eind december zijn zeer behoorlijke salaris uitbetalen, terwijl hij er al niet meer is. Want midden in de lockdown – toen je officieel slechts een uur je woning mocht verlaten en niet verder dan een kilometer van huis – is hij met een nieuwe baan in Napels begonnen. Als je liever in Napels wil werken dan in Parijs, zegt dat zeer veel over het huidige Parijs!!
De stille kracht van de galeries
Terwijl de kapiteins als eerste de stilliggende culturele vlaggenschepen verlieten, kwam de enige culturele activiteit in Parijs onverwacht van vele kleine motorboten die plotseling uit het niets op het internet opdoken. De internetveilingen hebben het nog nooit zo goed gedaan als tijdens de lockdown en toen deze werd opgegeven brak er een waar vuurwerk los. Iedereen wilde de teruggevonden vrijheid vieren en voor dit feest iets moois kopen. Zo ging bijvoorbeeld een ‘tutti frutti- armband’ van Cartier voor een forse 1.240.000 euro onder de (internet)hamer, terwijl ik meerdere dames met zo’n armband ken.
De vele kleinere galeries in Parijs, die tijdens de lockdown iedere week nieuwsbrieven stuurden met foto’s die je kon vergroten en veel interessante documentatie rond de aangeboden kunstwerken, werden boven verwachting voor hun moeite beloond. Toen ze weer open mochten gaan, stroomden de bezoekers binnen – vaak mensen die ze helemaal niet kenden – met steeds hetzelfde verhaal: ‘Bedankt voor uw informatieve mails, ik heb maandenlang geen echte kunst in handen kunnen houden, ik zou graag iets voor mij/mijn echtgenote willen kopen’. En bijna iedereen die de galerie binnenkwam, liep met een kunstwerk onder de arm weer naar buiten. Toen de eerste tentoonstellingen weer mochten beginnen leken de mazelen uitgebroken: overal rode puntjes, vaak al twee dagen na de opening! Dus kijk in de komende maanden niet naar de grote stoomboten in Parijs – die liggen nu stil – maar naar de kleine motorboten. Want die hebben nu vaart en daar gebeurt echt iets. Chapeau!
Meer lezen over de ontwikkelingen op het gebied van kunst? Schrijf je dan nu in voor de nieuwsbrief!
