Tag: Bonnefanten

Categorieën
2022 Highlights

False Flat — Alle hoeken van de schilderkunst in Bonnefanten

Bonnefanten Tableau Magazine
Marleen Rothaus, Coven, 2020. Foto: Lucien Liebecke.

De grenzen van de schilderkunst worden in het Bonnefanten uitvoerig onderzocht en opgerekt in de tentoonstelling ‘False Flat’. Aangevuld met werk van anderen ligt de focus van de expositie op vier hedendaagse schilders: Hadassah Emmerich, Fons Haagmans, Rik Meijers en Marleen Rothaus. Ieder bieden ze hun eigen perspectief, stijl en inzichten.

Zo is Rik Meijers (Rotterdam, 1963) iemand wiens werk heftige reacties oproept. Wegkijken is lastig, maar tegelijkertijd stoot het werk ook af. Dit roept een bijna elektrische spanning op tijdens het bezichtigen van de tentoonstelling. Meijers werkt als schilder, maar gebruikt in zijn werk veel onorthodoxe materialen. Zo brengt hij ook pek, veren, glasscherven, kralen, bonen en bierdoppen op zijn doeken aan. Deze weerspiegelen een divers palet aan onderwerpen, waarin met name figuren uit de rafelranden van de samenleving te zien zijn.

De schilderijen van Hadassah Emmerich (Heerlen, 1974) zijn eveneens stimulerend voor de zintuigen, maar hebben een meer sensuele, vloeiende stijl. Patronen en vormen die regelmatig terugkeren creëren een cyclisch, gedetailleerd oeuvre, waarin regelmatig het vrouwelijk lichaam terug­ keert. Sinds 2016 werkt ze met een nieuwe techniek, waarbij stencils uit vinyl voorzien worden van inkt, om vervolgens op canvas, papier of een muur gedrukt worden.

Marleen Rothaus (Bielefeld, 1991) wordt internationaal erkend vanwege haar olieverfschilderijen die een dubbele rol aannemen als banners, tijdens de protesten die ze als feminist regelmatig organiseert en bijwoont. Haar cartoo­neske figuren lijken ‘gewoon’ een mooi plaatje, maar de aandachtige kijker kan er filosofische, historische en activistische betekenis achter verborgen zien zitten.

Tenslotte is er werk te zien van Fons Haagmans (Schinnen, 1948), een invloedrijk persoon in de Nederlandse kunst­ wereld. Hij werd in de jaren 80 bekend met monochrome schilderijen, van ritmische series bestaande uit nummers en motieven, die hij met behulp van sjablonen aanbrengt op het doek. In het latere werk verschenen steeds meer figuratieve elementen, maar nog steeds gebruikt hij sjablonen, waardoor het werk opvallend vlak blijft.

False Flat / Vals Plat
Bonnefanten
t/m 8 januari 2023 

Meer lezen? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.

Categorieën
2020 Stories

Mark Manders is niet aanwezig

The Absence of Mark Manders

In 1994 schreef Manders een tekst met de titel ‘The Absence of Mark Manders’. Die begint zo: ‘Under a table you have the possibility to test your own absence. The realization that life is taking its course, even without you is an intense human experience; it shows the finiteness of personality.’ Een expositie illustreert dat; als het werk er staat communiceert het verder zonder jou. Dat dat zo werkt fascineert Manders, dat een kunstwerk kan voortleven in de gedachten van duizenden mensen.

In feite gaat al zijn werk over hoe het brein werkt. Hoe taal een beeld kan oproepen. Hoe een object dat zich buiten je lichaam bevindt gedachten kan opwekken. Hoe je die objecten op elkaar kunt stapelen. Zijn werk is een vorm van taal, met losse woorden die als vanzelf op elkaar volgen en een zin vormen. Een zin die door iedereen anders gelezen wordt. Het zelfportret als gebouw gaat dan ook niet per se over hem of zijn persoonlijke leven, maar over hoe je een portret kunt construeren en laden met betekenis. Net als een IK is dat geen vaststaand feit, maar continu aan verandering onderhevig. Het stroomt, groeit, dijt uit, meandert in verschillende richtingen. Het is een vloeiend geheel waarin je kunt blijven dwalen en waarin je steeds nieuwe wegen of kamers ontdekt. Het zelfportret als gebouw is een vertaling van dat gegeven en het is nooit af. Het gebouw groeit mee en is nooit te klein. Tegelijk is het op elk moment voltooid zodra de kunstenaar een werk achterlaat.
 

Mark Manders in zijn atelier, 2019 (foto: Cedric Verhelst)

Zelfportret als gebouw

De tentoonstelling in Maastricht is opgezet als een aantal kamers uit het gebouw. Eerst kom je in De huiskamer, daarna in Het museum en tenslotte in Het atelier. Volgens Manders kunnen alle werken omgewisseld worden, en ook in een andere context staan: ‘zoals woorden in een zin ook in verschillende combinaties gebruikt kunnen worden’. In de tentoonstelling loop je door het zelfportret van Manders. Hij is er zelf niet, maar je bent op de plek waar hij ‘gedacht en gehandeld heeft’, schrijft het museum.

Het lijkt alsof de kunstenaar net even uit zijn gebouw is weggelopen en zo weer verder kan gaan. Dat doet hij soms ook, door ouder werk te herzien en door in zijn atelier in Ronse altijd aan verschillende werken tegelijk te werken. Soms gaat dat snel, soms staat een werk er jaren voordat het klaar is. Het onaffe karakter is een essentieel onderdeel. De klei lijkt nog nat, andere beelden hebben een fragiel evenwicht dat elk moment verstoord kan worden. Of de elementen zijn zo bij elkaar gebonden dat het lijkt alsof ze ook zo weer los kunnen laten. Ook in de presentatie benadrukt hij dit vaak door een atelier-achtige setting. Alles lijkt een tijdelijke constructie, even vluchtig als een gedachte of herinnering die voorbij komt en door Manders gevangen is in een beeld. Het zijn geen voltooide gedachten, of afgeronde verhalen. Er is altijd het gevoel dat er meer is dan wat je ziet. Dat dit een gestold moment is, een glimp van de werkelijkheid waarin alles ook als je er niet bent verder gaat. Hoewel hij het als taal ziet, is er van een letterlijke betekenis geen sprake. Het werk roept gedachten en associaties op maar laat zich niet vangen in een analyse of conclusie. Als het een zin is, dan is dat meer zoals in een gedicht of muziekstuk. Het ontroert of raakt iets, maar ontglipt zodra je dat wilt omschrijven. Het is een continu veranderend universum. Wellicht doet het werk zich net anders voor als je het een tweede keer kijkt. Voor Manders is dat de essentie van kunst, dat het ongrijpbaar blijft.

Wil je de rest van het artikel lezen? Meld je dan nu aan voor de nieuwsbrief of word abonnee!

Categorieën
2020 Stories

Mark Manders is niet aanwezig

The Absence of Mark Manders

In 1994 schreef Manders een tekst met de titel ‘The Absence of Mark Manders’. Die begint zo: ‘Under a table you have the possibility to test your own absence. The realization that life is taking its course, even without you is an intense human experience; it shows the finiteness of personality.’ Een expositie illustreert dat; als het werk er staat communiceert het verder zonder jou. Dat dat zo werkt fascineert Manders, dat een kunstwerk kan voortleven in de gedachten van duizenden mensen.

In feite gaat al zijn werk over hoe het brein werkt. Hoe taal een beeld kan oproepen. Hoe een object dat zich buiten je lichaam bevindt gedachten kan opwekken. Hoe je die objecten op elkaar kunt stapelen. Zijn werk is een vorm van taal, met losse woorden die als vanzelf op elkaar volgen en een zin vormen. Een zin die door iedereen anders gelezen wordt. Het zelfportret als gebouw gaat dan ook niet per se over hem of zijn persoonlijke leven, maar over hoe je een portret kunt construeren en laden met betekenis. Net als een IK is dat geen vaststaand feit, maar continu aan verandering onderhevig. Het stroomt, groeit, dijt uit, meandert in verschillende richtingen. Het is een vloeiend geheel waarin je kunt blijven dwalen en waarin je steeds nieuwe wegen of kamers ontdekt. Het zelfportret als gebouw is een vertaling van dat gegeven en het is nooit af. Het gebouw groeit mee en is nooit te klein. Tegelijk is het op elk moment voltooid zodra de kunstenaar een werk achterlaat.
 

mark manders
Mark Manders in zijn atelier, 2019 (foto: Cedric Verhelst)

Zelfportret als gebouw

De tentoonstelling in Maastricht is opgezet als een aantal kamers uit het gebouw. Eerst kom je in De huiskamer, daarna in Het museum en tenslotte in Het atelier. Volgens Manders kunnen alle werken omgewisseld worden, en ook in een andere context staan: ‘zoals woorden in een zin ook in verschillende combinaties gebruikt kunnen worden’. In de tentoonstelling loop je door het zelfportret van Manders. Hij is er zelf niet, maar je bent op de plek waar hij ‘gedacht en gehandeld heeft’, schrijft het museum.

Het lijkt alsof de kunstenaar net even uit zijn gebouw is weggelopen en zo weer verder kan gaan. Dat doet hij soms ook, door ouder werk te herzien en door in zijn atelier in Ronse altijd aan verschillende werken tegelijk te werken. Soms gaat dat snel, soms staat een werk er jaren voordat het klaar is. Het onaffe karakter is een essentieel onderdeel. De klei lijkt nog nat, andere beelden hebben een fragiel evenwicht dat elk moment verstoord kan worden. Of de elementen zijn zo bij elkaar gebonden dat het lijkt alsof ze ook zo weer los kunnen laten. Ook in de presentatie benadrukt hij dit vaak door een atelier-achtige setting. Alles lijkt een tijdelijke constructie, even vluchtig als een gedachte of herinnering die voorbij komt en door Manders gevangen is in een beeld. Het zijn geen voltooide gedachten, of afgeronde verhalen. Er is altijd het gevoel dat er meer is dan wat je ziet. Dat dit een gestold moment is, een glimp van de werkelijkheid waarin alles ook als je er niet bent verder gaat. Hoewel hij het als taal ziet, is er van een letterlijke betekenis geen sprake. Het werk roept gedachten en associaties op maar laat zich niet vangen in een analyse of conclusie. Als het een zin is, dan is dat meer zoals in een gedicht of muziekstuk. Het ontroert of raakt iets, maar ontglipt zodra je dat wilt omschrijven. Het is een continu veranderend universum. Wellicht doet het werk zich net anders voor als je het een tweede keer kijkt. Voor Manders is dat de essentie van kunst, dat het ongrijpbaar blijft.

Wil je de rest van het artikel lezen? Meld je dan nu aan voor de nieuwsbrief of word abonnee!

Categorieën
2019 Nieuws

TEFAF Maastricht – Nieuwe ronde nieuwe kansen

Strengere toelatingseisen moeten voorkomen dat de beurs een te stoffig imago krijgt en om die reden staan er dit jaar 39 nieuwe kunsthandelaren op de beurs. De ruimte in MECC Maastricht blijft gewoon hetzelfde, wat betekent dat deze nieuwkomers ten koste gaan van oudgedienden. Door meer ruimte te geven aan moderne en hedendaagse kunst speelt de beurs slim in op de trend onder verzamelaars om niet specifiek te kiezen voor één bepaalde kunstperiode.  

Met de 39 nieuwe gezichten komt het totaal op 277 deelnemers. Om de handelaren meer bewegingsvrijheid te geven, stelt de beurs dit jaar voor het eerst minder strenge eisen aan de objecten die tijdens de beurs te zien zullen zijn. Ook is er een tweede kijkdag in het leven geroepen. De twee kijkdagen zijn, tot ongenoegen van het gewone publiek, alleen toegankelijk voor een zeer select gezelschap. TEFAF wil op deze manier proberen de koopkracht in de eerste twee dagen te stimuleren. 

Daarnaast is op de beurs een bijzondere gastexpositie te zien van de Staatliche Kunstsammlungen uit Dresden. Dit museum richt met 23 topstukken uit de collectie een kleine expositie in. Te zien zijn onder meer een bijzondere serie Meissen vazen en een schilderij van Rembrandt, De Ontvoering van Ganymedes uit 1635. 

Om de beurs extra aanlokkelijk te maken voor het grote publiek is dit jaar TEFAF & The City in het leven geroepen. Partijen als Gemeente Maastricht, Provincie Limburg, Bonnefantenmuseum, Theater aan het Vrijthof e.a. hebben een programma opgesteld om de hele regio bij de TEFAF te betrekken. Dit spraakmakende initiatief biedt bezoekers van de TEFAF een ‘all round experience’ met tentoonstellingen, liveoptredens, balletvoorstellingen en films waardoor een bezoek aan Maastricht dit jaar extra de moeite waard is. Voor een overzicht van het volledige programma, klik hier. 

De TEFAF is van zaterdag 16 maart t/m zondag 24 maart voor het publiek geopend. 
Zie ook ons agenda item.

Wil je de beste artikelen van de week ontvangen?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief!
Volg ons ook op social media en discussieer mee:

Facebook-f Instagram Twitter Linkedin