‘Sculpturen dragen zoveel persoonlijkheid uit’, zegt Brigitte Bloksma, de nieuwe directeur van museum Beelden aan Zee. Beeldhouwkunst is haar favoriete discipline. ‘Beelden aan Zee is het enige museum in Nederland dat zich volledig richt op de presentatie en het collectioneren van de moderne en hedendaagse sculptuur. Deze positie wil ik graag versterken en verdiepen.’
Een buitenplaats, een particuliere verzameling en een plan. Brigitte Bloksma wist wat haar te doen stond: een soepele transitie om Kasteel Wijlre om te vormen tot een publiek museum met internationale uitstraling. In het Zuid-Limburgse Wijlre slaagde ze daarin met glans en presenteerde ze een breed programma met solo’s van Peter Struycken, Guido Geelen en Giuseppe Penone. Na zeven mooie jaren in het Geuldal was het tijd voor iets anders. De zee lonkte en sinds de lente is Bloksma gestrand in Scheveningen bij museum Beelden aan Zee.
Sculptuur vind ik heel spannend
VOELBAAR EN ZICHTBAAR
Wat heeft Bloksma met beelden? ‘Sculptuur vind ik spannend. Een beeld is rondom vanuit een oneindig aantal gezichtspunten te bekijken. Als je er omheen loopt toont de kunstenaar je telkens een nieuw perspectief. Ook blinde mensen ‘zien’ beeldhouwkunst door de plasticiteit en het ambacht. Sculptuur heeft de unieke eigenschap voelbaar en zichtbaar te zijn. Beeldhouwkunst is ook altijd in ontwikkeling. Tientallen eeuwen heeft men gebruik gemaakt van een beperkt aantal grondstoffen en technieken; het houwen uit steen, het boetseren van klei, modellen die worden afgegoten in gips of brons. Kunstenaars gingen zichzelf vanaf het einde van de 19e eeuw een steeds grotere vrijheid toestaan. Zowel in materiaalgebruik als onderwerp. Later nog volgt de materiaalkeuze uit het artistieke concept. In sommige gevallen wordt het materiaal zelf tot de essentie van het kunstwerk gemaakt. Zoals Giuseppe Penone dat doet vanuit de natuur en in het bijzonder met bomen. Ook daar zie je dat kunst zoveel persoonlijkheid uitdraagt. Je voelt als het ware de kunstenaar die zijn ziel de wereld in brengt en zichtbaar maakt. Dat heeft soms iets bovennatuurlijks.’
Tijdens haar periode in Wijlre groeide Bloksma’s liefde voor beeldhouwkunst. ‘Daar zie en ervaar je hoe monumentale sculpturen van bijvoorbeeld Ad Dekkers een relatie aan kunnen gaan met de architectuur van de tuin. Die relatie tussen kunst en natuur staat ook centraal in het werk van Giuseppe Licari, mijn laatste solotentoonstelling in Wijlre.’ De overstap van het vredige Limburgse landschap naar het mondaine Scheveningen betekent weliswaar iets nieuws, maar Bloksma ziet het ook als een logisch vervolg op waar zij al mee bezig was. ‘Ik ben met een warm welkom ontvangen door het team en de vrijwilligers. Nu ben ik mij aan het inwerken door met iedereen gesprekken te voeren. Dat gaat vooral over waar we nu zijn met het museum en waar we naartoe gaan.’
We vinden het belangrijk contact te houden met de jongere generatie
Verder lezen? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.
