In het werk van Marleen Sleeuwits weet je soms niet waar je naar kijkt. Zij vermengt tweedimensionale met driedimensionale beelden tot een nieuwe werkelijkheid. Vaak gebruikt ze felle, vrolijke kleuren die de kijker aantrekken. Om deze vervolgens in verwarring achter te laten over het beeld dat zichtbaar is.
Marleen Sleeuwits: ‘In mijn werk verdraai ik de waarneembare werkelijkheid, speel ik met schaal en creëer ik optische illusies. Vaak licht ik vervreemdende elementen van ogenschijnlijk nietszeggende plekken uit. Aanvankelijk registreerde ik deze plekken fotografisch, maar ik ben ze steeds meer naar mijn hand gaan zetten. Eerst met kleine ingrepen en allengs extremer. Zo niette ik wanden compleet vol met papieren doekjes of boorde ik duizenden gaten in een systeemplafond om de ruimte volledig te transformeren.
Dit gestanste patroontje heb ik met een pipetje gevuld met groene neonverf, een monnikenwerk waar ik meer dan een jaar over heb gedaan.
Naast het toevoegen van een extra laag of het afpellen van de ruimte om te ontdekken wat zich achter een muur of plafond bevindt, ging ik me steeds vaker toeleggen op hergebruik van de eigenschappen die de plek van zichzelf heeft. Dit doe ik door bepaalde elementen te fotograferen en ze vervolgens weer in de ruimte te verwerken. Het is een nieuwe stap die simpel klinkt, maar geenszins een vereenvoudiging van het beeld inhoudt. Meer dan ooit doet zich in mijn werk een complex soort Droste-effect voor: elementen worden gefotografeerd en opnieuw in de ruimte geplaatst, om vervolgens weer gefotografeerd te worden. Als het patroon van de vloer zich herhaalt op de muur of tl-buizen zowel fysiek als in geprinte vorm het plafond bedekken, doet dat iets geks met je perceptie. Juist door het herkenbare te benadrukken ontstaat vervreemding.
Mijn foto’s bieden geen venster op een wereld. Het is eerder andersom: die andere wereld komt naar jou toe en neemt ongevraagd de ruimte over. Zo tast ik de grenzen af tussen twee- en driedimensionaliteit. Waar een ruimtelijk object een zekere platheid krijgt, neemt het platte vlak van de foto steeds meer vorm aan. Het draait voor mij allemaal om de vertaling van ruimte naar foto en vice versa. Ik leg ruimtes bloot, fileer ze zelfs en doorgrond ze zo stukje bij beetje. En dan is het de beurt aan de toeschouwer. Door het werk af te speuren, op zoek naar aanwijzingen, kan de kijker er grip op krijgen. Om vervolgens weer volledig te verdwalen in duizelingwekkende, zich repeterende omkeringen.
Ik zie mezelf als een buitenstaander die uitnodigt om opnieuw te kijken, die onverwacht nieuw leven blaast in een bekende, dode werkelijkheid. Ik wil de kijker wegvoeren uit de alledaagse wereld, naar een innerlijke ruimte vol verwondering.
Duizelingwekkend
Behalve op locatie werk ik aan meerdere projecten in mijn atelier. Dit is vaak uitvoerig materiaalonderzoek, dat soms uitmondt in nieuw werk, maar vaak ook niet. Het is voor mij belangrijk om op een speelse manier nieuwe dingen uit te proberen, om op een losse maar soms ook obsessieve manier het materiaal en zijn eigenschappen te doorgronden. Door deze haast meditatieve handelingen zet ik mijn gedachten over mijn werk meer op scherp.
Zo besloot ik voor Interior no. 56 een gevonden gymzaalvloer te versnijden tot heel kleine blokjes, waardoor ze op Engelse dropjes leken. Deze blokjes heb ik in een ruimte gespijkerd, een klus waar ik maanden mee bezig ben geweest. Door daadwerkelijk een complete ruimte te bekleden met duizenden kleine blokjes, wordt de kijker via een oranje dwarrelende sneeuwstorm naar een helder blauw oppervlak gezogen. Op de print heb ik ook weer honderden blokjes gespijkerd, die ik in perspectief gesneden heb. Daardoor vallen ze haast niet op als je recht voor het werk staat, maar vanaf de zijkant zijn ze ineens zichtbaar. In veel van mijn recente werk probeer ik zo de scheidslijn tussen ‘platte’ foto, ruimte en ruimtelijk object te verkleinen.
Bij een ander werk, Interior no. 62, vulde ik met de hand alle gaatjes van een systeemplafond met neonverf. Systeemplafondplaten zijn een materiaal dat ik vaak gebruik. Ze zijn uitermate goedkoop maar lijken door hun structuur op dure natuurproducten als marmer. Dit gestanste patroontje heb ik met een pipetje gevuld met groene neonverf, een monnikenwerk waar ik meer dan een jaar over heb gedaan. Van de geverfde platen heb ik uiteindelijk een fictieve ruimte gebouwd waarbij de schaal totaal onduidelijk is. In de uiteindelijke print heb ik delen ingesneden waardoor de afbeelding ook een sterk driedimensionaal karakter krijgt.
Verwarrende dimensies
In mijn site-specific installaties zoek ik naar eigenschappen in gebouwde ruimtes die er voor mij uitspringen. Dit element isoleer ik als startpunt van een visuele en een theoretische zoektocht waarbij ik de geschiedenis of de materialen van een bepaalde plek uitvoerig bestudeer.’
Verder lezen over Marleen Sleeuwits? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.
