In 2021 opende Michiel Simons (30) in Amsterdam zijn galerie genaamd m.simons in het voormalige Maison Descartes, waar hij de focus legt op schilderkunst en prenten. Na het behalen van zijn bachelor aan Nijenrode leidde Michiel Simons uitgeverij MISCHKIN, werkte hij vijf jaar bij Willem Baars Projects en werkte hij samen met musea en internationale galeries als Luhring Augustine in New York en Gallery Yamaguchi kunst-bau in Osaka.
Hoe ben je in dit vak terecht gekomen? Na Nijenrode koos ik voor een snuffelstage bij een galerie in Amsterdam. Ik had namelijk altijd al belangstelling voor kunst. Om mijn weg te vinden in de kunstwereld benaderde ik allerlei mentoren. Vanwege mijn zakelijke achtergrond heb ik dat destijds vooral ingestoken vanuit een commercieel perspectief.
Je was geen kunsthistoricus, was dat een belemmering? Men ging ervan uit dat ik geen persberichten kon schrijven. Vandaar mijn benadering om het via de zakelijke kant te proberen. Mijn eerste echte baan bestond uit het verkopen van Banksy, Andy Warhol en Damien Hirst. Als je die te koop aanbiedt, dan trek je wel mensen naar binnen.
Wat ben je na die commerciële ervaring gaan doen? Ik had een sterke behoefte aan kunstzinnige verdieping en kwam zodoende terecht bij Willem Baars. Mijn periode bij hem sloot perfect aan op wat ik zocht. Hij bood mij een enorme vrijheid, en ik leerde bij hem echt veel over de kunstwereld. Na vijf jaar ging ik weer op zoek naar iets anders: de connectie met mensen van mijn eigen leeftijd.
Tijd om voor jezelf te beginnen? Ja, en wel met een eigen bedrijf dat prints verkocht van kunstenaars als Janine van Oene en Nazif Lopulissa. Ik wilde werk verkopen van jonge kunstenaars aan jonge kunstkopers. Daar doorheen mixte ik werk van oudere kunstenaars met grote namen als Carel Visser, Emo Verkerk, Anish Kapoor en Louise Bourgeois. Dat ging allemaal heel voorspoedig. Voorwaarde was dat de kunstenaar zelf een vertaling had gemaakt van zijn werk naar de juiste druktechniek. Het moest iets nieuws zijn binnen zijn stijl en door hem- of haarzelf gemaakt.
Serieus werk dus? Jazeker, neem bijvoorbeeld die hele grote aquaprints van Anish Kapoor. Bij hem gaat het over pigmenten en daar wil je zo dicht mogelijk bij zitten. Die megabladen van hem passen perfect binnen zijn oeuvre. Dan klopt zo’n techniek dus echt bij de kunstenaar. Dat is prachtig.
En na verloop van tijd? Inderdaad, het begon weer te kriebelen. De kunstenaars met wie ik werkte gingen verder en ook voor mij brak een natuurlijk moment aan om een grote stap te zetten. Ik besloot om zelf een galerie te beginnen.
Hoe heb je dat aangepakt? De kunstenaars met wie ik had gewerkt heb ik gevraagd om gezamenlijk een tentoonstelling te organiseren. Dat doe ik nu ruim een jaar. Het is heel erg zoeken naar de juiste groep kunstenaars en een bepaalde groep kunstkopers. Die twee groepen moeten wel aansluiten.
Hoe gaat het nu? Ik mag terugkijken op een heel goed eerste jaar.
De rest van het interview met Michiel Simons lezen? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.
