Categorieën
2022 Stories

Oude Kerk, Nieuwe Kunst: Dialoog met de ruimte

Het is het oudste gebouw van Amsterdam, een fantastische ruimte met een rijke geschiedenis, in het hart van de stad. Sinds 2012 bovendien het toneel van een bijzondere reeks kunstprojecten. De Oude Kerk.

‘Ze staat er mooi bij hè’, hoort directeur Mariette Dölle soms zeggen als ze naar haar werk loopt. De Oude Kerk is een bijzonder gebouw, een persoonlijkheid. Van ver al zichtbaar, torent ze boven de binnenstad uit. En ook als je binnenkomt is ze indrukwekkend. Met een oppervlakte van 3000m2 strekt een immense, hoge ruimte zich voor je uit. Te midden van de smalle straten van de wallen en de scheefgezakte oude huizen is de open ruimte in de kerk verfrissend. Als een groot overdekt plein.

De kerk heeft een rijke geschiedenis, die je sterk ervaart als je binnenkomt. Lange tijd was de Oude Kerk de parochiekerk van Amsterdam en veel belangrijke burgers zijn hier begraven. Onder hen burgemeesters, ontdekkingsreizigers, handelaren, gouverneurs, schilders, en de vrouw van Rembrandt. De geschiedenis van de stad, van Nederland, van het koloniale verleden en van het geloof ligt hier opgestapeld.

Sinds 2012 is de Oude Kerk een museum en daarnaast nog steeds in gebruik voor kerkdiensten. Als museum nodigt de Oude Kerk (internationale) kunstenaars (en muzikanten) uit met een werk te reageren op de locatie. Op de ruimte en/of op de geschiedenis. Daar gaat een lange voorbereiding aan vooraf. Kunstenaars worden gedurende jaren gevolgd, er zijn verkennende gesprekken en bezoeken over en weer. En pas daarna volgt een besluit om een samenwerking aan te gaan. Een volgende stap is dan wanneer. Ook daarin krijgt de kunstenaar tijd. Het team van de Oude Kerk geeft de kunstenaars veel ruimte. Ruimte om de kerk te leren kennen, tijd om over een werk na te denken en tijd om het te maken. Meestal ter plaatse. De presentaties in de kerk zijn allemaal speciaal voor deze plek gemaakt en blijven een half jaar staan. Het programma kent ook daarin een rust. Waarom zou je ook haasten in een gebouw dat er al 700 jaar staat en gericht is op zingeving?

Antonio Obá, Chandelier – Suspended Children, 2022 (foto Gert Jan van Rooij)

VEELZIJDIG

De mix van erfgoed, oude en nieuwe kunst maakt de Oude Kerk tot een bijzondere plek die verschillende bezoekers trekt. Toeristen, liefhebbers van hedendaagse kunst en van architectuur, muziek en cultuurgeschiedenis. Met als bonus dat wie voor het een komt, zonder twijfel ook onder de indruk raakt van de rest. Voor de kunstenaars is de kerk een veelzijdige bron van inspiratie, waar zij steeds weer andere elementen uit aanraken. De installaties die ze maken zijn al even divers. Een werk kan bestaan uit geluid, licht, een installatie of een verzameling objecten.

Indrukwekkend was de transformatie die Adrián Villar Rojas de kerk twee jaar geleden gaf, waarmee de ervaring van de ruimte totaal veranderde. Hij maakte van de kerk een loopgraaf, met gangen van zandzakken en de kroonluchters rustend op houten stellages. Het gaf de kerk een aards karakter. In de met kaarsen verlichte ruimte klonk de muziek van de aarde: van zingende walvissen tot beroemde speeches, straatgeluiden en geluiden van de kerk zelf. Een hypnotiserende soundtrack van het leven op aarde, waarmee hij benadrukte dat erfgoed niet alleen een kwestie is van steen en objecten, maar dat we ook al die andere dingen zouden moeten bewaren.

Ook Giorgio Andreotta Calò zorgde voor een heel andere sfeer in de kerk. Hij plakte de ramen af met rood folie zodat de hele ruimte een rode gloed kreeg. Een ingreep die nogal wat reacties opriep en tot veel discussie leidde. Discussie over hoe met erfgoed om te gaan. Sindsdien is er jaarlijks op 21 juni, de langste dag van het jaar, een debat over dit onderwerp. De Oude Kerk gaat graag het gesprek aan over maatschappelijke thema’s.

KOLONIAAL VERLEDEN

Gezien de vele wereldreizigers en VOC-leden die in de kerk begraven liggen, zijn ook verwijzingen naar het koloniale verleden logisch op deze plek. Antonio Obá, die tot en met 13 september in de kerk te zien is, komt uit Brazilië en verweeft zijn eigen geschiedenis en katholieke achtergrond met die van de kerk. 

Verder lezen? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.

Te zien in de Oude Kerk:

• Antonio Obá, t/m 13 september
• Patricia Kaersenhout, 27 september
• Ibrahim Mahama, 5 november 2022 – 23 maart 2023

Categorieën
2019 Stories Tentoonstellingen - Nationaal

Adrián Villar Rojas: Tijdloos gedicht in Oude Kerk

Alsof je een brede loopgraaf ingaat. Een tijdscapsule. De ervaring van de kerk is compleet anders. Schuttingen en zandzakken omsluiten de pilaren en vormen de ruimte. Het is donker, de ruimte is slechts verlicht door kaarsen. Een houten constructie houdt de matrassen vast die tegen de muur leunen. Vijf kroonluchters zijn van het plafond naar beneden gehaald en rusten op houten stellages. Een prachtig contrast in vorm en materiaal; het in kaarslicht glanzende goud, de krullen van de kandelaars en de robuuste ruwe balken waar ze op rusten. Uit verschillende hoeken klinkt geluid. Oerwoudgeluiden, walvissen, mechanisch geluid, sirenes, auto`s en geweren, beroemde speeches en stilte. Hoewel het nooit echt stil kan zijn zegt Adrian Vilar Rojas, de kunstenaar die deze metamorfose op zijn naam heeft staan. Stilte bestaat niet, het is een door mensen bedacht woord voor de momenten waarop wij (denken) niets (te) horen. Andere wezens horen dan wellicht wel iets. 
 

Adrián Villar Rojas

Adrián Villar Rojas (Argentinie, 1980) is bekend om zijn grote site specific installaties, waarbij hij een ruimte of gebouw met tijdelijke ingrepen totaal naar zijn hand zet. Zijn werk neemt als een parasiet bezit van de ruimte en zal daarna weer verdwijnen. Ook in die zin is het werk een commentaar op de bewaarzucht van de kunstwereld en van de mens in het algemeen. Uiteindelijk blijft er (fysiek) niets van het werk over. Rojas investeert veel. Ook in Amsterdam. Hij verdiepte zich in het omgaan met erfgoed, in de geschiedenis van de kerk, de geografische ligging, in de kerkgemeenschap en in de mensen die er werken. Na jaren van research is de installatie nu voltooid en tot april 2020 te zien. Drie weken lang bouwde hij het het werk op met zijn team en een grote groep vrijwilligers. `s Nachts werkte hij aan de soundscape die door de ruimte klinkt. Sommige geluiden zijn in de kerk opgenomen, de rest komt uit het archief van geluiden dat de kunstenaar tijdens vele reizen verzamelde, van internet, en uit de verzameling van de sounddesigner waarmee hij samenwerkte.
 

Adrián Villar Rojas – Poems for Earthlings (foto MS) 

De tijd staat stil

Niet alleen de buitenwereld valt weg, zoals altijd in een kerk, ook de tijd staat stil. Of liever: is ongrijpbaar geworden. Verschillende dimensies vallen samen. Die van de eerste wereldoorlog met zandzakken en loopgraven. Zandzakken die ook werden gebruikt om erfgoed te beschermen in de oorlog. Belangrijke gebouwen en kunstwerken werden ingepakt om ze te behoeden voor trillingen. In de soundscape komen geluiden voorbij uit alle tijden en werelden. van mens en dier, van deze plek en van het luiden van de kerkklokken. Rojas versterkt het gevoel van vervreemding in tijd door ook het ritme van de klokken en het carillon aan te passen. In plaats van elk half uur slaat de klok tijdens zijn project slechts een keer per uur, het carillon klinkt elke twee uur in plaats van elk uur. De tijd rekt op. Het is volstrekt onduidelijk in welk tijdperk je je bevindt. Er zijn associaties met de oorlog, met donkere middeleeuwen of zelfs met prehistorisch leven. Rojas: “Een kerk is te vergelijken met een grot, een van de buitenwereld afgeschermde plek om te schuilen, waar je rond het vuur bij elkaar zit en verhalen vertelt. Vandaar ook dat er alleen kaarslicht is.” Met het vertellen van verhalen begint de geschiedenis. Informatie en herinneringen doorgeven. Is dat wellicht een betere manier van erfgoed behouden dan de nadruk op het bewaren van materiële dingen? 
 

Adrián Villar Rojas, Poems for Earthlings, 2019 Oude Kerk (foto Jörg Baumann)

Een nieuw perspectief

Rojas heeft de kerk veranderd in een sculptuur van ongekende proporties; waar je als individueel mens slechts een klein figuurtje in bent, dat het geheel niet kan overzien maar er desondanks deel van uitmaakt. Rojas: “De installatie beslaat minder dan de helft van de oppervlakte van de kerk. De wand van zandzakken is ook een barrière, een grens. Daarachter ligt de rest, als een andere wereld die je niet kunt zien en waar je geen toegang toe hebt. Omdat er ook geluid aan die kant klinkt, is die wereld wel voelbaar aanwezig.” Het grote onbekende. Een leegte die zowel aantrekt als dreigend is. Die nieuwsgierig maakt. What lies beyond? Het universum?

De ervaring van de installatie roept duizenden associaties op. Sommige heel individueel, andere universeel of cultureel bepaald. Het werk spreekt op een intuïtieve manier, inderdaad als een gedicht. Rojas grijpt ver terug in de tijd maar ook vooruit. Hij nodigt de mens uit als buitenstaander naar zichzelf te kijken en te onderzoeken waarom zijn cultuur zo object gericht is. Op vasthouden en bewaren. En op zichzelf. Waarom zou je stoppen bij de mens? Of bij deze planeet? Rojas kijkt verder. Op de krant die hij bij de installatie maakte staat het jaartal 2499 en naast leesbare tekst bevat deze ook veel onbegrijpelijke tekens. Voor ons dan. Wellicht kan een andere, buitenaardse beschaving het wel begrijpen. Zo rekt Rojas de wereld op. En nodigt de navelstarende mens met zijn Poems for Earthlings uit tot een ander perspectief.


Poems for Earthlings
Adrián Villar Rojas
Oude Kerk, Amsterdam
21 november 2019 t/m 26 april 2020
dagelijks geopend 10.00 – 18.00, zondag 13.00 – 17.30
https://oudekerk.nl