Felix de Rooy, Icarus, 2008, met dank aan de kunstenaar
In het werk van multitalent Felix de Rooy is alles en iedereen met elkaar verbonden. De kunstenaar, afkomstig van Curaçao, combineert film, theater en beeldende kunst in allerlei soorten en maten. Maar of je nu een van zijn schilderijen, assemblages of wandkleden voor je neus hebt, vast staat dat de thematiek minstens net zo veelzijdig is.
Felix de Rooy laat zich inspireren door het koloniale verleden, sterfelijkheid en het verlangen naar romantiek, maar geeft ook zijn visie op alledaags racisme anno nu en queer identiteiten in de kunst. Zijn Afro-Caribische identiteit is bovendien altijd een essentieel onderdeel. De kunstenaar koppelt zijn interesse in schoonheid en liefde aan beelden en verhalen. Zelf noemt hij zijn stijl ‘psychic realism’. Het zijn kleurrijke beelden met een dromerige sfeer, waarin menselijke en mythologische figuren centraal staan. In 2000 werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau, en in 2017 ontving hij de oeuvreprijs Black Achievement Award.
Het Stedelijk Museum biedt een ruim overzicht van zijn werk en denkt ook aan degenen die niet of minder bekend zijn met De Rooy: introductie lezingen op zaterdagmiddag vormen een handige voorbereiding op de tentoonstelling. In het uitgebreide randprogramma zitten verder onder meer een Gallery Talk en het Meet the Masters event: verschillende sprekers en performers die inspiratie uit het werk van Felix De Rooy halen komen aan het woord. Kun je geen genoeg krijgen van De Rooy? Breng dan een bezoek aan Filmmuseum Eye, waar een aantal van zijn films op het programma staan. Ook bijzonder is dat De Rooy een van de initiatiefnemers is achter het nieuwe Suriname Museum in Amsterdam, waar hij als curator bij betrokken is. Het museum wordt later dit jaar geopend.
Felix de Rooy en Mieke Soemodihardjo, Shaman’s Dream, 2008, bruikleen Garden of Eden Thai Restaurant, Paramaribo
De Rooy zegt zelf over zijn werk: ‘Ik ben van alles: kunstenaar, acteur, docent, regisseur, curator, cultureel adviseur, film- en theatermaker. Met mijn multidisciplinaire werk probeer ik commentaar te leveren op de maatschappij. Volgens mij moeten Europeanen gaan beseffen dat we allemaal één genetische familie zijn. Als kleinzoon van een blanke Hollandse grootvader, vind ik het essentieel dat iedereen met Europees bloed zijn positie in Europa moet claimen. Neem nu de vroegere Nederlandse kolonisten. Die hebben destijds wel een hybride cultuur gecreëerd waarin iedereen de Nederlandse taal en geschiedenis moest leren en waar iedereen dezelfde nationaliteit heeft. Maar toch worden deze mensen niet als gelijkwaardig aan Nederlanders gezien. Dit moet doorbroken worden. Voordat de apartheid werd afgeschaft in Zuid-Afrika hadden veel Nederlanders een grote mond, maar ondertussen vinden we het nog steeds normaal dat we zwarte en witte scholen hebben. Het is alsof ze de rassenscheiding hebben teruggebracht. Dat mag toch niet? Terwijl: het gaat niet om jullie en wij, maar om samen.’
Thijs Biersteker maakt interactieve kunstinstallaties die over urgente vraagstukken als klimaatverandering, luchtvervuiling en oceaanplastic gaan. Hij combineert wetenschappelijk onderzoek en nieuwe technologieën om tastbare ervaringen en bewustzijn te creëren.
Biersteker wil met de installatie de grootste uitdagingen van onze tijd, de klimaatcrisis, vervuiling en energietransitie, toegankelijk en begrijpelijk maken voor een breder publiek. De installatie in het Stedelijk Museum markeert de samenwerking van het museum met een een nieuwe partner: Polestar. Rein Wolfs: “In het Stedelijk voeren we het gesprek van morgen. We geven een platform aan vormgevers en kunstenaars die dankzij duurzame, creatieve en andere oplossingen de industrie een impuls kunnen geven. Zij leren ons anders te kijken naar de wereld.”
“In de installatie ervaren bezoekers de kracht van wind door zelf het werk aan te drijven met wind. Mensen werken dus actief mee aan de energietransitie. Wat voor stroom we kiezen voor onze huizen, auto’s en fietsen maakt echt een verschil. Het is één van de weinige duurzame transities die wij als individu kunnen forceren”. Het belang van hernieuwbare energie en de kracht hiervan kun je in levende lijve te ervaren.
De installatie We Harvest Wind is gemaakt door Woven Studio & Thijs Biersteker. www.thijsbiersteker.com
Van 31 oktober t/m 3 november in het auditorium van Stedelijk Museum Amsterdam www.stedelijk.nl
Biersteker is ook te gast op de Design middag die Tableau tijdens PAN Amsterdam organiseert op 16 november.
In 1986 kwam Keith Haring op 27-jarige leeftijd naar Amsterdam voor zijn eerste museale solotentoonstelling in het Stedelijk Museum. Zijn kunst is op dat moment nog vrij onbekend in Nederland, maar als snel verovert hij de harten van de stugge Nederlanders. Toch hebben sommigen ook moeite met Harings tekeningen. Waarom horen die thuis in een museum? Journalist Chris Reinwald is een bewonderaar vanaf het eerste uur en tekende Harings avonturen op in The Dutch Adventures of Keith Haring.
Zelf is Haring ook onder de indruk van zijn eerste solotentoonstelling: “… because it’s a major museum in Amsterdam, the show had phenomenal attendance. For me, it was an overwhelming experience, showing at the Stedelijk Museum. I felt I had really accomplished something.” Voor deze tentoonstelling in het Stedelijk wilde Keith Haring niet alleen bestaande werken aan de muur hangen, hij stond erop ook nieuw werk te maken. In één dag beschilderde hij met spuitbus op de vloer van een van de museumruimtes een immens doek van 12 bij 20 meter. Onder begeleiding van luide hiphop-muziek uit een gettoblaster maakte hij er een energieke performance van, onder toeziend oog van fotografen en journalisten, waar ook Chris Reinewald getuige van was.
Keith Haring ging ook de straat op met jonge graffitischrijvers, als Niels Shoe Meulman en Jan Rothuizen, en kwam zo in aanraking met de stadse cultuur van Amsterdam midden jaren 80. En enthousiast als hij was over de tentoonstelling, wilde Haring graag nog een blijvend werk achterlaten in Amsterdam. Hij beschilderde, in één dag, vanaf een hoogwerker de muur van het toenmalige museumdepot, op het terrein van de Centrale Markthallen aan de Jan van Galenstraat.
Het boek geeft een blik achter de schermen van Harings verblijf in Nederland, met anekdotes, archieffoto’s van het Stedelijk en nooit eerder vertoond werk van Haring en de Nederlandse graffitiscene uit de jaren 80.
Chris Reinewald, The Dutch Adventures of Keith Haring. Amsterdam Notes, 128 pagina`s, Engels, €19,95. Te bestellen via www.dutch-graffiti-library.nl
Op de hoogte blijven van alle ontwikkeling op het gebied van kunst? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief of abonneer je op Tableau Magazine!
Nam June Paik (1932-2006) groeide op in Korea en Japen en verhuisde na zijn studie in Tokyo naar West-Duitsland waar hij muziekgeschiedenis studeerde en Karlheinz Stockhausen en Nicolas Cage ontmoette. Ook werkte hij samen met George Maciunas, Joseph Beuys en Wolf Vostell en werd onderdeel van de Fluxus beweging. In 1964 verhuisde hij naar New York.
Nam June Paik, TV Buddha, 1974, coll. Stedelijk Museum
Videokunst
In zijn werk kwamen muziek, video en performance samen. Paik wordt gezien als de godfather van de videokunst en veel van zijn werken hebben een profetische visie op waar het met de media heen zou gaan. Hij bouwde grote installaties met tientallen tv`s waarin de veelheid van beelden centraal staat. Het ademloos staren naar een beeldscherm heeft een intussen een hoge vlucht genomen, iets waar Paik al in zijn vroege werken commentaar op gaf. Bijvoorbeeld in het iconische werk TV Buddha (1974, collectie Stedelijk Museum), waarbij een Boedhabeeld uit de 18e eeuw tegenover een tv zit waarop hetzelfde beeld te zien is. Het Stedelijk heeft zelf al een lange geschiedenis met de kunstenaar, in 1977 had Paik er een grote solo tentoonstelling.
Nam June Paik, TV Garden, 1974-77
The Future is Now
The Future is Now toont het hele oeuvre van Paik, inclusief twee grote werken: TV Garden uit 1974-77, een zaalvullende installatie waarin natuur en technologie samenkomen in een opstelling met tv’s en planten, en Sistine Chapel uit 1993, een hedendaagse kapel in de vorm van een monumentale stellage met geluid en 34 projectoren die voor een duizelingwekkende kakofonie van beeld en geluid zorgen in de erezaal. De overdrijving en extremen die Paik in zijn verkenning van de nieuwe media opzocht, zijn intussen werkelijkheid geworden. Paik ontving voor Sistine Chapel in 1993 de prestigieuze Gouden Leeuw tijdens de Biënnale van Venetië. De tentoonstelling besteedt daarnaast aandacht aan samenwerkingen die Paik aanging met andere kunstenaars, zoals componist John Cage, choreograaf Merce Cunningham, celliste Charlotte Moorman en kunstenaar Joseph Beuys.
The Future is Now 14 maart t/m 23 augustus 2020 Stedelijk Museum – Amsterdam www.stedelijk.nl
Let op! Het Stedelijk Museum is t/m 31 maart gesloten ivm corono-maatregelen.
Een impressie van de expositie in Londen is hier te zien:
In de vijftig minuten durende film The Undercurrent, neemt Rory Pilgrim de bezoeker mee in de wereld van een groep jongeren uit de Amerikaanse plaats Boise (Idaho). De film kent een prachtige cinematografie, wonderschone muziek en een zorgvuldige montage. In de film snijdt de kunstenaar bovendien een reeks actuele thema’s aan. De klimaatcrisis lijkt aanvankelijk het belangrijkste onderwerp te zijn, maar gaandeweg wordt duidelijk dat de jongeren ook andere problemen hebben. Centraal in de film staat een huis dat een toevluchtsoord lijkt te vormen voor de hoofdpersonen. Het idee van het toevluchtsoord wordt ook gebruikt voor de bescherming van de natuur. Zo suggereert de film een subtiel verband tussen de aarde die aandacht en bescherming behoeft en de jongeren die een thuis nodig hebben voor intimiteit, veiligheid en hun toekomst. Het resultaat is een ontwapenend portret van de onzekerheden, hoop en verwachtingen van een generatie, een film bovendien waarin jonge mensen de kans krijgen om zich rechtstreeks tot de kijker te richten. De jury heeft veel waardering voor de wijze waarop de kunstenaar zich met deze groep geëngageerd heeft en hecht belang aan zijn intentie om de samenwerking op andere manieren te blijven voortzetten. Dit tekent de integriteit van het project en maakt nieuwsgierig naar het vervolg. De jury heeft daarom unaniem besloten om de Prix de Rome Beeldende Kunst 2019 uit te reiken aan Rory Pilgrim.
Rory Pilgrim, The Undercurrent, 2019-ongoing. Tentoonstelling Prix de Rome 2019 in Stedelijk Museum Amsterdam. Foto: Bas Czerwinski
Rory Pilgrim woont en werkt in Rotterdam en Isle of Portland. Hij volgde een beeldende kunst opleiding aan Chelsea College of Art and Design, Londen (2005-2008) en was deelnemer aan De Ateliers, Amsterdam (2008-2010). Hij werd voor de Prix de Rome voorgedragen door Anke Bangma en Louwrien Wijers.
Ook Esiri Erheriene-Essi, Femke Herregraven en het kunstenaarsduo Sander Breure & Witte van Hulzen waren voor de Prix de Rome 2019 genomineerd. Alle finalisten zijn beoordeeld op basis van nieuw werk dat tot stand kwam tijdens een werkperiode van vijf maanden en dat wordt tentoongesteld in het Stedelijk Museum Amsterdam.
De Prix de Rome, vaak aangeduid als de oudste en meest genereuze prijs voor beeldend kunstenaars, werd ruim 200 jaar geleden voor het eerst uitgereikt in Nederland. Met korte tussenpozen is er sindsdien ieder jaar aandacht voor een categorie; Schilderkunst, Beeldhouwkunst, Bouwkunst of Architectuur, zo nu en dan Grafiek en laat in de 20e eeuw kwamen Fotografie en Video ook incidenteel aan bod. Sinds 2005 zijn de categorieën teruggebracht naar Architectuur in de even en Beeldende Kunst in de oneven jaren.
Traditioneel wordt er om de prijs – een geldbedrag en een werkperiode in Rome – gestreden. Eind 19e eeuw ging dat via een toelatingsexamen en een proeve van bekwaamheid, die spartaans genoeg geheel in afzondering op de zolder van de Rijksakademie moest worden volbracht. Inmiddels is de route naar de prijs iets anders. Het Mondriaan Fonds heeft de open inschrijving vervangen door de mogelijkheid voorgedragen te worden door een van de ruim 20 scouts.
De proeve van bekwaamheid was in de loop van de 20e eeuw al vervangen door een intensieve werkperiode waarbij de genomineerden zich concentreren op een werk speciaal voor de Prix de Rome. Dit jaar is de beurt aan de beeldende kunst en vanaf dit najaar is in het Stedelijk Museum Amsterdam het werk te zien waar de vier finalisten de afgelopen maanden aan gewerkt hebben. Eind oktober wordt de winnaar bekend gemaakt.
Rory Pilgrim
Prix de Rome 2019
De jury bestaat dit jaar uit zes curatoren en kunstenaars, met als voorzitter Valentijn Byvanck, directeur van Marres Maastricht, die opvallend genoeg afgelopen zomer het genomineerde kunstenaarsduo Sander Breure (1985, Leiderdorp) & Witte van Hulzen (1984, Bolsward) nog in huis had. Belangrijk criterium bij de selectie is het idee dat de Prix de Rome stimulerend moet werken; de kunstenaars moeten al een duidelijke focus hebben, maar ‘nog niet volledig gevestigd zijn`. Zoals vrijwel altijd is de jury ‘onder de indruk van de hoge kwaliteit`. De vier genomineerden delen een ‘poëtische vorm van sociaal engagement’ dat de jury aantrekkelijk vindt, zij het geheel op eigen wijze. Zo werkt het duo Breure & Van Hulzen hun observaties van het dagelijks leven uit tot performances en verhalende installaties. Daarmee in contrast staat het werk van grafisch ontwerper Femke Herregraven (1982, Nijmegen) die haar onderwerpen zoekt in complexe maatschappelijke, vaak onzichtbare systemen en uitwerkt in mysterieuze installaties. Het werk van Rory Pilgrim (1988, Bristol, UK) is opvallend vanwege de oprechte samenwerking die hij zoekt, waardoor het thema solidariteit zowel in onderwerp als in manier van werken aanwezig is.
En tot slot; Esiri Erheriene-Essi (1982, London) een schilder van sociaal-politieke onderwerpen, verpakt in alle kleuren van een snoepwinkel en met veel lachende gezichten. Gezien de recente genomineerden en winnaars van de Prix de Rome zijn Erheriene-Essis’s olieverfschilderijen traditioneel te noemen. De overgrote meerderheid van de genomineerden sinds 2005 begaf zich op het terrein van video-, performance- en installatiekunst met vaak een hoog onderzoeksgehalte. Met de overdracht van de organisatie naar het Mondriaan Fonds in 2013 lijkt deze toch vrij conceptuele richting nog verder geïntensiveerd te zijn.
Esiri Erheriene-Essi, The Inheritance (or Familiar Strangers), 2019 (Prix de Rome 2019 foto: Daniel Nicolas)
Esiri Erheriene-Essi – messy
Goed, schilderkunst dus dit keer bij de Prix de Rome, op manshoge doeken, met een regenboogvariatie aan dikke lagen olieverf. Esiri Erheriene-Essi: ‘I’m obsessed by the physicality of painting, that it’s messy, that it gets stinky. For me, painting also gives a certain freedom. It is not about documenting the world anymore. It also isn’t holy, it isn’t going to save anyone’s life, people can be touched by it though.’ In haar schilderijen staan mensen centraal. Soms doorsnee gezinnen of groepjes kinderen, poserend of juist niet. Soms beroemde wereldburgers, zoals The Supremes en de Kennedies, gebaseerd op tientallen jaren oud beeldmateriaal dat ze vond op internet of in de krant, soms directe afdrukken van een kopie, gecombineerd met nageschilderde beelden en met overgeschreven teksten. Met de overvloed aan betekenissen die ze combineert, wil ze ruimte scheppen voor nieuwe associaties en onverwachte wendingen. Zo zien we filmster Judy Garland als een verschrikt kijkende Dorothy uit The Wizard of Oz (1939) met een tekst van iemand die klaagt over de muziek van Beyonce. Op een ander werk is dezelfde Dorothy gecombineerd met een tekst uit een Black Panther activist biografie. Ze legt hiermee de kneedbaarheid bloot van in woord en beeld geduide geschiedenis, die door de associatie van de kijker samenvloeien tot nieuwe, nooit gedachte ideeën.
Rory Pilgrim-Een tuin vol liefde
Een kunstenaar die zich voor de Prix de Rome al meer dan thuis voelt in het Stedelijk Museum is Rory Pilgrim. Zijn performance Open was onderdeel van de officiële opening in 2012. Het Nationaal Jeugdkoor zong een speciaal voor de gelegenheid gecomponeerd lied en drie jongeren spraken het publiek toe, elk eindigend met een vraag voor de toekomst, zoals What do we hope to become? De tekst van deze rituele performance ontstond in samenwerking met tien tieners en gaat over hun persoonlijke en politieke zorgen. Het woord hope is veelzeggend; het werk van Pilgrim is in de kern een wolk van positiviteit tegen onrecht en andere schadelijke zaken. Een wolk die hij groter en groter maakt door op gelijkwaardig en persoonlijk niveau samen te werken en echt contact te maken. ‘I always answer the questions I ask people, so there is no hierarchy and so that just as much of myself is embedded within my work.’ aldus Pilgrim in 2017 tijdens een interview met Bernke Klein Zandvoort.
Muziek speelt daarbij vaak een rol. Zoals in het project Software Garden, een tweejarig project met workshops en liveconcerten waaruit een album met elf muziektracks voortkwamen. Eraan ten grondslag lag de vraag hoe muziek gebruikt kan worden om een ruimte van samenhorigheid te doen ontstaan. Het beeld van de tuin is voor Pilgrim een krachtige metafoor voor verzorging, groei en vernieuwing die regelmatig terugkomt. ‘You have to be patient with a garden and as the gardener you have to work with the garden to see how it wants to take shape dealing with elements also beyond your control. In this sense it is a political space. You have to have good soil, treat it kindly and work with the cyclical nature of time. What is more political than the earth and how humans choose to live on it?’ Voor de Prix de Rome maakte Pilgrim opnamen in Idaho (VS). Samen met jonge klimaatactivisten en daklozen organiseerde hij workshops met als thema de relatie tussen ecologisch bewustzijn en de sociale vorming van jongeren.
Femke Herregraven, Diving Reflex (Because We Learned Not to Drown, We Can Sing), multimedia installatie, 2019 en verder. (Prix de Rome 2019 foto: Daniel Nicolas)
Femke Herregraven-obligaties en catastrofes
Je gaat het gegarandeerd niet begrijpen, maar haak niet af, gaf Sacha Bronwater de lezer mee over het werk van Ramadeh in de Prix de Rome-tentoonstelling van 2017 bij Witte de With in Rotterdam. Ik vermoed dat dit bij Femke Herregraven opnieuw een goed advies zou zijn. Zij onderzoekt onzichtbare systemen die de wereld ongemerkt lijken te dirigeren. Met haar installaties van foto’s, grafieken en onontcijferbare sculpturen brengt ze abstracte, ondergrondse werelden aan de oppervlakte.
Herregraven-opgeleid als grafisch ontwerper-won in 2013 de MINI Young Designer Award met Taxodus, een online game waarbij het doel is om belasting te ontduiken en er net zo behendig in te worden als multinationals. ‘Design wordt vaak ingezet om dingen te neutraliseren, dingen mooier te maken, om conflicten en fricties een beetje glad te strijken. En ik ben juist geïnteresseerd in hoe je die dingen naar boven kunt halen.
Sinds een aantal jaren doet Herregraven onderzoek naar catastrophe bonds. Deze cat bonds kwamen op de financiële markt na de verwoestende orkaan Andrew (1992). Omdat verzekeraars niet genoeg kapitaal hadden om bij dergelijke natuurrampen uit te kunnen keren, verzekerden ze zichzelf en leggen ze het risico bij de investeerders, die winst maken zolang rampen uitblijven. ‘Het gaat om high frequency trading. Ruim 70 procent van de handel wordt niet door mensen gedaan. Er zijn zoveel processen die we niet eens kunnen waarnemen, omdat ze in een duizendste van een seconde plaatsvinden. Wat is onze menselijke rol daarin?’
Voor de Prix de Rome geeft ze, binnen haar onderzoek naar cat bond, een rol aan de wateraaphypothese, een evolutionaire kwestie, waarbij een groep probeert aan te tonen dat de voorouders van de huidige mens een lange tijd intensief in het water hebben doorgebracht.
Sander Breure & Witte van Hulzen, Accidents Waiting to Happen, installatie, 2019. (Prix de Rome 2019 foto: Daniel Nicolas)
Breure en Van Hulzen: theater en leven
Met componist Sander Breure en beeldend kunstenaar/choreograaf Witte van Hulzen komen we van wereldomvattende theorieën en geldstromen terug bij het alledaagse. ‘Wij zien al onze projecten als portretten van andere mensen. Ons werk is altijd een verdieping in iets of iemand buiten onszelf.’ Zo nam het kunstenaarsduo gedurende een bepaalde tijd alle geluiden op in een ‘gemiddeld Nederlands gezin’ en gebruikte dat voor de tekst en choreografie van de 8o minuten durende performance Een Familieportret (2014).
Ook met het project How can we know the dancer from the dance? (2016) plaatsten ze alledaagsheid in een nieuwe context. Als onderdeel van het project Public Works lieten Breure en Van Hulzen op Centraal Station Utrecht telkens vier performers een choreografie uitvoeren van dezelfde, onbeduidende handelingen; telefoneren, veters strikken, een broodje eten. Deze reeks ingestudeerde bewegingen baseerden zij op filmbeelden gemaakt op datzelfde station. Onaangekondigd en door de makers zelf niet vastgelegd, bestond de performance enkel bij de gratie van de oplettende forens.
Afgelopen lente en zomer bouwde het duo voor hun solo The Floor is Lava bij Marres Maastricht theatrale settings bevolkt door mensgrote, losjes in elkaar gezette sculpturen met expressieve koppen die volgens de makers fungeren als acteurs in een toneelstuk. In elke ruimte werden verhalen aangeboden over hoe mensen zich bewegen en verhouden. ‘Het lichaam is ons referentiekader. Als je naar iets kijkt dan zoek je altijd naar je eigen maten. Als de bezoeker naar mensgrote sculpturen kijkt, dan ontstaat er een spiegelwerking waarbij hij op gelijke schaal een medespeler of acteur wordt in dat werk.’ Ook hier ligt de basis bij bestaande verhalen. Zo is The Thief gebaseerd op de relatief kleine gebeurtenis van een vrouw die een achtergelaten portemonnee in haar eigen tas stopte. Toen haar gefilmde daad publiek werd gemaakt, viel iedereen over elkaar heen van verontwaardiging en beroofde de stelende vrouw zich van het leven. De vraag aan de toeschouwer – van keramiek of van vlees en bloed – lijkt helder; welke rol speel jij?
Perspectief
Nederland kent meer grote kunstprijzen. Het prijzengeld van €40.000 voor de winnaar is niet wat de Prix de Rome de titel ‘meest genereuze kunstprijs’ oplevert. Misschien is dat de werkperiode in Rome wel, waarbij de winnaar – kunstenaar of architect-gebruik mag maken van een ruimte in het indrukwekkende gebouw van de American Academy; een inspirerende plek met lange gangen waarachter elke deur een wetenschapper, schrijver, kunstenaar of muzikant schuilgaat, een kok aan huis en een dakterras met een uitzicht om van om te vallen zo mooi. Maar ook los van de Rome-reis opent het winnen van de Prix de Rome nieuwe perspectieven. ‘Voordat ik de Prix de Rome won, werd mijn werk nog niet echt aangekocht,’ aldus Viviane Sassen. Toen ze in 2005 won maakte ze nog datzelfde jaar deel uit van belangrijke collecties.
En zelfs voor niet-winnaars is de winst groot. Germain Kruip (2e prijs Beeldende Kunst/Theater, 1999) vertelt hoe belangrijk de werkperiode voorafgaand aan de jurering is; ‘Het is heel bijzonder dat je al die condities toegewezen krijgt, die ateliers waarin je een werk kunt uitwerken, met alle aandacht en alle support en een beginbudget. Die ruimte levert heel veel op.’
—
De tentoonstelling Prix de Rome is te zien in het Stedelijk Museum Amsterdam tot en met 22 maart 2020
lees het volledige artikel in Tableau magazine, vanaf 12 november in de winkel
Wolfs (Hoorn, 1960) bouwde een indrukwekkende carrière op, met name in het Duitse taalgebied. Sinds 2013 is hij directeur van de Bundeskunsthalle in Bonn, een instituut dat hij na een moeilijke periode tot een groot succes wist te maken. Eerder was hij artistiek directeur van Kunsthalle Fridericianum in Kassel, hoofd presentaties in Museum Boijmans Van Beuningen en directeur van het Migros Museum für Gegenwartskunst in Zürich. In 2003 stelde hij de Nederlandse inzending samen voor de Biënnale van Venetië.
Rein Wolfs over zijn aanstelling: “Ik ben opgegroeid met het Stedelijk Museum en ik zie ernaar uit om dit museum met zijn revolutionaire geschiedenis en fantastische collectie te leiden en verder te profileren. Het is een uitgesproken publiek museum dat nog diverser, menselijker en internationaler kan worden en dat kritisch deel uitmaakt van het maatschappelijke debat. Het Stedelijk is van iedereen, het is van de kunstenaars, van de bezoekers, van de potentiële bezoekers en van iedereen die het museum een warm hart toedraagt. Het is van heel Amsterdam, van Nederland en van de wereld. In een stad als Amsterdam woedt momenteel een belangrijke discussie: van wie is de stad? In het museum moeten we telkens weer de vraag stellen van wie het museum is. Met tentoonstellingen, debatten en andere activiteiten gaan we geëngageerd op zoek naar antwoorden op deze en op andere brandende vragen.”
Rein Wolfs treedt op 1 december 2019 in dienst bij het Stedelijk Museum Amsterdam en zal tot die tijd zijn contractuele verplichtingen in Bonn blijven vervullen. De komende maanden zal hij al betrokken worden bij beleidsbeslissingen en benoemingen in belangrijke vacatures. Nevenfuncties zal hij per 1 december beëindigd hebben, met uitzondering van zijn jurylidmaatschap bij de Zwitserse inzendingen voor de Biënnale van Venetië in 2021 en 2023.
De benoeming van Rein Wolfs tot directeur is tot stand gekomen na positief advies van de ondernemingsraad van het museum en na het horen van het college van B&W van de gemeente Amsterdam.
