9000 jaar kunst, antiek en design, jaarlijks verzameld in Maastricht Kijk voor meer informatie op www.tefaf.com
——————-
ART BASEL 15 juni – 18 juni 2023
Art Basel is een een van de belangrijkste beurzen voor hedendaagse kunst, sinds 1969 jaarlijks gehouden in de Zwitserse stad Basel. Sinds 2002 is er ook een jaarlijkse edtie in Miami Beach, Florida en sinds 2012 in Hongkong. Ga voor meer informatie naar www.artbasel.com
———————
BIËNNALE VAN VENETIË 20 april tot 24 november 2024
De 60e editie van de Biënnale van Venetië vindt plaats in 2024. Kunstenaar Renzo Martens zal samen met het kunstenaarscollectief Cercle d’Art des Travailleurs de Plantation Congolaise (CATPC) en curator Hicham Khalidi de Nederlandse inzending verzorgen. Lees meer op: https://www.labiennale.org/en
———————-
BRAFA Brussel 28 januari – 4 februari
In Brussel staat de 67e editie van de beurs BRAFA op de agenda, die plaatsvindt van zondag 19 tot zondag 26 juni 2022 in Brussels Expo. Meer informatie over BRAFA op: https://www.brafa.art/nl
———————-
UNSEEN 21-24 September 2023
Unseen Amsterdam is een toonaangevende internationale kunstbeurs voor hedendaagse fotografie. De beurs is internationaal bekend om zijn hoge curatoriële standaard en intieme sfeer, en trekt galeries en verzamelaars van over de hele wereld. Unseen wordt sinds januari 2020 voortgezet door Art Rotterdam en GalleryViewer.com www.unseen.com
———————-
ART THE HAGUE 4 – 8 oktober
Art The Hague – beurs voor hedendaagse kunst
De tiende editie van Art The Hague is gepland voor 4 t/m 8 oktober 2023. De kunstbeurs onderscheidt zich door het internationale karakter van Den Haag te tonen, rondleidingen en tentoonstellingen te organiseren en kunstliefhebbers en het bedrijfsleven bij hedendaagse kunst te betrekken. Blijf op de hoogte via www.artthehague.nl
——————-
PAN AMSTERDAM 19 – 26 november 2023
De eerstvolgende editie van PAN Amsterdam, dé nationale beurs voor kunst, antiek en design, is gepland van 19 – 26 november 2023 in de Rai Amsterdam. Op de PAN Amsterdam tonen tegenwoordig meer dan 100 kunsthandelaren, antiquairs en galeriehouders hun beste stukken op het gebied van kunst, antiek en design. Ga voor meer informatie naar www.pan.nl
————————
ART ROTTERDAM 1-4 februari 2024
Art Rotterdam, de gerenommeerde, op jonge kunst gerichte beurs biedt bezoekers de gelegenheid de nieuwste ontwikkelingen te volgen en verrassende aankopen te doen. Op een vloeroppervlak van meer dan 10.000 m2 tonen ruim 100 toonaangevende galeries het werk van aanstormend en gevestigd talent. Meer informatie op www.artrotterdam.com
Houd voor up to date informatie over kunstbeurzen onze website in de gaten of meld je aan voor onze nieuwsbrief!
Krap twee maanden nadat Unseen failliet was verklaard, maakte de beurs voor hedendaagse fotografie een doorstart. Medeoprichter van Unseen, Roderick van der Lee, keerde terug als directeur. En hij heeft een missie: ‘Wij willen de belangrijkste plek ter wereld zijn voor de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van hedendaagse fotografie.’
Doodzonde.’ Dat is wat Roderick van der Lee dacht, toen hij begin vorig jaar hoorde dat Unseen, de fotografiebeurs die hij tien jaar eerder mede had opgericht, failliet was verklaard. En ook: ‘hoe is het mogelijk? Zo’n geweldig sterk merk kan toch niet zomaar ophouden te bestaan?’ Niet lang daarna bezocht hij Art Rotterdam. Daar gonsde het van de geruchten. Fons Hof, directeur van Art Rotterdam en Johan de Bruijn van Galleryviewer, liepen rond en peilden de stemming onder galeriehouders. Wat zouden die ervan vinden als Unseen een doorstart zou maken? ‘Zo’n plan heeft alleen kans van slagen als er vertrouwen is van de markt’, zegt Van der Lee. Dat vertrouwen was er, bleek al snel. Ook bij Van der Lee. Of beter: juist bij hem. ‘Ik wilde niets liever dan dat Unseen weer zou worden opgestart. Toen ik het hoorde ben ik direct op Fons afgestapt. Ik zei tegen hem: “Als je iets wil weten over de eerste vijf jaar van Unseen, kun je altijd een beroep op me doen.” Zo hielden we contact.’
Van der Lee was op dat moment nog directeur van Photo London. ‘Ik ben daar in 2019 aan de slag gegaan met als doel de beurs, die er toen vijf edities op had zitten, naar een ho-ger plan te tillen. De strategie voor de komende vijf jaar had ik geschreven en ik zou deze ook gaan uitvoeren.’ Omdat het toen nog onduidelijk was hoe de Brexit zou verlopen, bleef zijn gezin in Amsterdam. Een jaar lang reisde Van der Lee elke maandag met de eerste vlucht naar Londen, om donderdagnacht weer op Schiphol te landen. ‘Maar toen kregen we niet alleen een keiharde Brexit, daar overheen kwam ook nog eens corona. Door de lockdown moest ik kiezen: in mijn eentje in Londen of terug naar Amsterdam.’ De keuze was snel gemaakt.
EEN FOTOBEURS ALS FESTIVAL
Roderick van der Lee (foto: Pablo Delfos)
De gesprekken die Van der Lee met Hof en De Bruijn voerde, werden steeds uitgebreider tot ze in september vroegen of hij misschien niet weer directeur wilde worden. ‘Dat wilde ik heel graag. Uiteindelijk was het een zachte landing uit Londen, maar niet eentje die van tevoren was gepland.’In die eerste gesprekken, benadrukt Van der Lee, ging het vooral over één belangrijk punt: de nadruk moest weer op de beurs zelf komen te liggen. Gelukkig dachten we er alledrie zo over.’ Dat was ook het oorspronkelijke idee van Unseen toen de beurs in 2012 werd opgericht. ‘Het doel was om een markt te bieden voor jong talent. Zodat jonge fotografen konden rondkomen van de verkoop van hun werk. Onder het motto: the photo fair with a festival flair‘, wilden we daaromheen het beste randprogramma ter wereld bieden voor fotografie.’ En dus werden er lezingen en debatten georganiseerd, films vertoond en prijzen uitgereikt.‘ Nadat ik in 2016 was vertrokken, werd dat randprogramma steeds verder uitgebreid. Er kwamen meer ruimtes met niet-commerciële tentoonstellingen, er werd gebouwd aan een groot digitaal platform, een webshop en een magazine. Daardoor begon de balans beurs-festival steeds meer uit te slaan naar festival. Daarmee trek je een heel ander publiek: mensen die vooral komen om te kijken. Dat is geen waardeoordeel, want het aanbod was geweldig om te zien, maar het zijn niet per se de beste kopers. En als er geen kopers zijn, haken de galeries af.’
EMANCIPATIE VAN DE FOTOGRAFIE
Wat betekent dat concreet voor de komende beurs in september? Het magazine is gestopt, evenals alle non-commerciële tentoonstellingen. ‘Qua oppervlakte is Unseen dus iets beperkter geworden, maar dat hebben we opgevangen door Unbound, een concept dat naar de toekomst kijkt. Eigenlijk gaat het over de emancipatie van fotografie. De laatste jaren is fotografie veel rijker geworden, doordat het zich als kunstvorm heeft ontworsteld aan de tweedimensionale print. Om hier ruimte aan te bieden is er in het Transformatorhuis een grote tentoonstelling met installaties die raakvlakken hebben met video-, installatie-, digitale- en beeldhouwkunst.’
De werken, waarvan sommige speciaal voor Unbound zijn gemaakt, hebben een centraal thema, dat dit jaar ‘Filling in the cracks’ luidt. ‘Het thema gaat over de relatie van de mens met de natuur om zich heen, maar ook met de natuur in zichzelf.’ Voor het project werd een onafhankelijke stichting opgericht met Marcel Feil, vertrekkend artistiek directeur van Foam, als curator. Deelnemende kunstenaars zijn onder andere Maarten Baas (Galerie Ron Mandos), Letha Wilson (Grimm Gallery) en Sheida Soleimani (Edel Assanti en Harlan Levey). ‘Het is spannend’, zegt van der Lee. ‘Niet alleen omdat het voor ons de eerste keer is, maar ook omdat voor het eerst ter wereld een specifiek platform wordt gecreëerd voor deze kunstvorm. Hopelijk dient het als stuwende werking voor nieuwe ontwikkelingen binnen de fotografie.’
Een ander nieuw onderdeel van Unseen is Past/Present, waarin vintage werk van voor 2000, gebruikt wordt als inspiratie voor nieuw werk van jonge kunstenaars. Van der Lee: ‘Een voorbeeld is het werk van August Sander, een van de grootste fotografen uit de eerste helft van de 20e eeuw. Van hem is People of the 20th century, dat bestaat uit een serie portretten van verschillende bevolkingsgroepen in die periode. De New Yorkse kunstenaar Michael Somoroff heeft daarop een eigen interpretatie gemaakt die echt waanzinnig mooi en verassend is geworden.’
Robby Müller, Santa Fe, New Mexico II, 1985, courtesy Annet Gelink Gallery
NIET EERDER GEZIEN
In 2017 verloor Unseen de financiële steun van Bankgiro Loterij en het Blockbusterfonds. Het wegvallen van die externe financiering is volgens Van der Lee geen probleem. ‘Dat soort fondsen betalen voornamelijk voor de niet-commerciële activiteiten, voor het festivalgedeelte. Als je die activiteiten niet organiseert, hoef je ook niet meer bij dat soort partijen aan te kloppen. Vanaf nu moet de beurs volledig ten dienste staan van de galeries, zodat zij optimaal werk kunnen leveren voor jonge kunstenaars.’ Dit jaar zullen 60 galeries werk laten zien. De selectie is volgens Van der Lee streng. ‘Een galerie moet een voorstel schrijven waarin ze niet meer dan vier kunstenaars opnemen, zodat de presentatie een doordachte samenhang heeft. Het werk mag bovendien niet ouder zijn dan vier jaar en nooit eerder op Unseen te zien zijn geweest.’ In de internationale selectiecommissie, zitten onder andere Brett Rogers, directeur van The Photographers Gallery in Londen en Azu Nwagbogo, directeur van het Lagos Photo Festival. ‘Dat de selectie zo streng is, lijkt misschien in te druisen tegen het verdienmodel van Unseen, maar juist door aan kwaliteitsbewaking te doen, creëer je een hoge standaard. Dat is de reden waarom kopers en verzamelaars de moeite nemen om naar Amsterdam af te reizen.
Om de kwaliteit te waarborgen moeten we een grens aan het volume stellen, ook al zouden we eindeloos door kunnen groeien. Als de markt groeit en er is een bredere kwaliteit voorhanden, dan zullen we in volume groeien, maar die groei is geen doelstelling op zich.Onze ambitie is vooral om de belangrijkste plek ter wereld te worden voor de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van hedendaagse fotografie. Wat betreft dat laatste, zal Unseen zich blijven onderscheiden van grote wereldwijde beurzen als Paris Photo en Photo London, waar het aanbod varieert van hedendaags tot vintage. Unseen wordt vaak als try-out gebruikt. Als het werk hier goed is ontvangen, dan wordt het daarna vaak op een grote beurs als Paris Photo gepresen-teerd. De risico’s en de belangen op zo’n beurs zijn immers veel groter. Van der Lee ziet een mooie toekomst voor de fotografie op Unseen. ‘Jarenlang was fotografie het ondergeschoven kindje van de kunst. Dat is de laatste jaren al enorm veranderd. In-middels durf ik wel te stellen dat fotografie als volwaardige kunstvorm geaccepteerd is.’
6 TIPS VAN RODERICK VOOR UNSEEN 2021 1 De magische beelden en achterliggende verhalen van Lisandro Suriel, (Chrysalid Gallery) 2 De prachtige, loodzware stalen fotografische sculpturen van Letha Wilson, in Unbound (GRIMM) 3 De op modder gedrukte foto’s van Lucas Leffre, (Galerie Intervalle) 4 De knallende composities van Uta Eisenreich, (Ellen de Bruijne Projects) 5 Het werk van kunstenaar Valerie Belin, (FLATLAND) 6 De polaroids van cinematograaf Robby Muller, (Annet Gelink Gallery)
Unseen is uitgegroeid tot dé Nederlandse fotohappening van het jaar waar de (inter)nationale fotografiecommunity elkaar ontmoet. Behalve bij verzamelaars en professionals is de beurs geliefd bij het jonge publiek vanwege de aandacht voor onontdekt fotografietalent. Tableau sprak met drie exposerende kunstenaars: Koen Hauser, Kevin Osepa en Joana Choumali, die ieder op eigen wijze het medium fotografie inzetten. Hoe komen hun beelden tot stand? En welke rol speelt moderne technologie?
Koen Hauser
Koen Hauser (NL, 1972) roept met zijn werk de suggestie op van een realiteit die naast het hier en nu bestaat. Dat is bijvoorbeeld het geval bij de bekende foto van de ‘anatomische les’ waarin actrice Georgina Verbaan figureert (affiche Museum Boerhaave), maar het geldt ook voor de beelden die The Ravestijn Gallery tijdens Unseen toont. Deze foto’s uit de serie Skulptura-geïnspireerd door manshoge biomorfe sculpturen-zijn veelal lifesize afgedrukt, waardoor het net is alsof je door een beeldengalerij loopt. De afgebeelde sculpturen zul je echter niet aantreffen in een museum of galerie. Ze zijn ontstaan uit de fantasie van Hauser. Beroemde sculpturen en couturestukken vormen het vertrekpunt, met de computer bewerkt Hauser ze tot nieuwe beelden. Aanleiding voor de Skulptura serie was de campagne die Hauser voor PAN Amsterdam 2017 maakte. Toen gebruikte hij voor het eerst de techniek van 3D scannen in combinatie met computergraphics. Met een mobiele 3D scanner werden beelden en objecten rondom gescand. Daarna bouwde hij ze in de computer tot virtuele vormen.
Koen Hauser, The Trancendence of Hall
Vormonderzoek
Hauser zette deze 3D-techniek ook in voor het Skulptura-project. ‘In Skulptura werk ik vanuit mijn fascinatie voor oude reproducties van sculpturen. Een foto van een sculptuur is in feite een paradox, omdat het een tweedimensionale weergave is van een driedimensionaal object, waarin ook de tijd een rol speelt in de beleving van het kunstwerk. De sculpturen zitten als het ware opgesloten in een tweedimensionaal vlak. In mijn werkproces onderzoek ik dit spanningsveld, enerzijds door driedimensionale sculpturen te tonen in een plat vlak en anderzijds door de textuur en kleur te bewerken waardoor ze uit een ander tijdvak lijken te komen.’
Zo gebruikte Hauser de 3D techniek om een afgietsel van Rodin’s mannelijk naakt L’ Âge d’airain in het Gemeentemuseum Den Haag te scannen. Deze techniek maakt het mogelijk om de vorm van de sculptuur in de computer te onderzoeken en vervolgens te bewerken. Tijdschriftknipsels van het bronzen beeld van Rodin en van medische fotografie waardoor Hauser gefascineerd is, nestelden zich jarenlang in zijn hoofd en inspireerden hem tot een nieuwe versie van het beeld, voorzien van bulten op het naakte lichaam. Er zijn oneindig veel manieren waarop Hauser tot zijn Skulptura-beelden komt. ‘Soms klei ik een foto, dan weer fotografeer ik een sculptuur. Soms gebruik ik de 3D-scanner om een sculptuur tweedimensionaal weer te geven, of andersom fotografeer ik een uitgeknipte reproductie, die ik in de computer bewerk. Het onderzoeken, experimenteren en proberen op alle mogelijke manieren maakt het voor mij interessant.’ Soms ook fotografeert Hauser een model, zoals hij gewend is voor zijn opdrachtwerk voor modebladen. Zo deed Hauser een fotoshoot met een model in een trouwjurk ontworpen door Vivienne Westwood. Deze foto bewerkte hij, zodat alleen de jurk overbleef en vervolgens bewerkte hij textuur en kleur waardoor het een archeologische vondst lijkt.
Esthetiek en filosofie
‘Je zou me op het eerste gezicht een illusionist kunnen noemen, omdat ik de werkelijkheid naar mijn hand zet en mijn ingrepen in de meeste fotobeelden niet meer terug te vinden zijn. Maar ik noem mezelf liever een alchemist, omdat ik vorm en materie onderzoek, bewerk en presenteer, waarbij ook betekenissen op psychologisch, theoretisch en metafysisch vlak ontstaan. Ik verbind het esthetische aan het filosofische.’ Met zijn liefde voor print en voor de oude beeldtaal put Hauser graag uit zijn knipselarchief, dat hij sinds 2002 bijhoudt. ‘Intertextualiteit is een belangrijk aspect, in mijn werk zitten veel verwijzingen naar ander werk verscholen.’ Juist de onderlinge samenhang, verwijzingen en referenties geven de verschillende fotobeelden binnen het project hun betekenis. Hauser presenteert op Unseen een artist book waarin referentiemateriaal uit zijn archief samenkomt met de fotobeelden Skulptura. Hauser voelt zich het meest verwant met de modernisten, vanuit een geloof in een zoektocht naar diepere universele waarheid. ’Vorm, kleur, materiaal en spiritualiteit zijn voor mij de basiselementen. In die zin is iemand als Kandinsky een inspiratiebron voor mij. Mijn werk lijkt zich steeds meer te ontworstelen aan de vorm. Wie weet hoe abstract ik nog ga werken.’
Kevin Osepa
Afgelopen zomer volgde Kevin Osepa (Curaçao, 1994) samen met vier andere jonge finalisten van de ING Talent Award een coachingstraject onder leiding van Adam Broomberg, waarvan de resultaten te zien zijn op Unseen en worden opgenomen in de ING kunstcollectie. Osepa kwam in 2012 vanuit Curaçao naar Nederland om te gaan studeren aan de Hogeschool voor de Kunsten (HKU) in Utrecht. ‘Al jong wist ik dat ik wat met kunst wilde gaan doen.’ Docenten stimuleerden hem een portfolio te maken om toelating te doen aan de kunstacademie. Hierin zaten onder meer foto’s van de stillevens die hij intuïtief bouwde in het landschap, met spullen die hij ter plekke vond. Osepa had een goede tijd aan de HKU. Toch moest hij ook wennen aan de nuchterheid die hij ervoer in Nederland. Hij miste de magie en de spiritualiteit van zijn geboorteland. En zijn familie. Hij moest wennen aan de manier van communiceren en ja, ook aan het weer. Ook maakte hij voor het eerst in zijn leven racisme mee. ‘Toen ik met kerst terug ging naar Curaçao vond ik alles daar 1000 keer mooier. Ik vind het gemis van Curaçao op dit moment wel fijn, want dan zie ik daar dingen die ik anders niet zou zien.’
Kevin Osepa, Altá, uit de serie ‘Mester Blousé’, 2017
Make it Blue
Tijdens zijn studie begon Osepa als onderzoeksproject stillevens te bouwen en Brua rituelen uit te voeren in het Nederlandse landschap. Dat leverde vervreemdende taferelen op. ‘Brua is een soort superreligie, ontstaan in de postkoloniale tijd; het is een mix van Afro-Caribische en rooms-katholieke rituelen.’ Osepa voerde beschermingsrituelen uit met blauwsel. De blauwe blokjes kent hij uit zijn jeugd, maar niet om de was witter te maken. ‘Het lapis lazuli blauw is zo sterk dat het kwaad van het boze oog zou absorberen.’ ‘Mijn afstudeerproject Mester Blousé (Make it Blue) gaat over mij en mijn familie, maar het is verbonden met de grotere thematiek van de identiteit van Afro-Caribische jongeren, net als het Barbershop-project waar ik nu met het coachingstraject van de Talent Award aan werk.’
Om de drie weken bezoekt Osepa zijn barbershop in de Utrechtse wijk Zuilen, waar veel zwarte mannen van Marokkaanse, Surinaamse en Antilliaanse origine komen. ‘Voor mij is het een vast ritueel om mijn baard te laten verzorgen en de zijkanten van mijn hoofd te laten scheren. Behalve dat het een plek is voor haarverzorging, is het een plek waar mannen samenkomen en praten over voetbal, nieuws en levensgebeurtenissen. In een gemeenschap waar zwarte mannen regelmatig te maken krijgen met racisme, is het een van de weinige plekken waar ze zich thuis en veilig kunnen voelen. Waar ze zichzelf kunnen zijn en waar ze zich kunnen uiten.` `Tegelijkertijd heerst er ook een machocultuur en soms een homofobe cultuur. Ik vind het belangrijk dat iedereen zich er thuis kan voelen. Ik overweeg om een tijdje als vrijwilliger bij een barbershop te gaan werken om research te doen voor mijn project. Als zwarte, homoseksuele kunstenaar hoop ik op solidariteit voor mijn onderzoek.’ Net als in Mester Blousé zal Osepa vanuit een verhaallijn beelden creëren en ensceneren om thema’s die onzichtbaar zijn zichtbaar te maken. ‘Ik wil onder meer stillevens bouwen met wat ik daar vind, maar sta ook open voor wat ik ga tegenkomen.’ Osepa fotografeert analoog sinds hij op zijn 15e zijn eerste spiegelreflexcamera kreeg. ‘Op dit moment werk ik graag op de meest pure manier. Ik vind het mooi dat er letterlijk licht op de film valt. Ik zoek de oorsprong van de dingen. Het gebruik van film is ook symbolisch en heeft een ondertoon van nostalgie en heimwee.’ Vroeger had Osepa het idee dat fotografie vooral draaide om mooie plaatjes en goede techniek. Tijdens zijn studie aan de HKU ontdekte hij hoe je visueel verhalen kunt vertellen. ‘Ik ben verliefd geworden op storytelling met beeld.’
Joana Choumali
Galerie 1957 uit Ghana toont op Unseen de kleurrijke fotoserie Alba’Hian / De dageraad van Joana Choumali (Ivoorkust, 1974). Het is een mixed media project, waarbij ze haar foto’s afdrukt op canvas en combineert met fotocollage, goudverf, borduurwerk en patchwork. Choumali maakte de foto’s tijdens haar dagelijkse ochtendwandelingen. ‘Het eerste ochtendlicht symboliseert in bijna elke cultuur de hoop op een nieuw begin.’ Het fotowerk van Choumali gaat over haar persoonlijke observaties en ervaringen; over het verkennen van haar buitenwereld en haar binnenwereld. Choumali studeerde grafisch ontwerp in Casablanca en begon daar ook te fotograferen.
Sinds meer dan een jaar staat Choumali ’s ochtends om vijf uur op om te gaan wandelen. ‘Terwijl het licht opkomt, mediteer ik en laat de dromen en herinneringen samensmelten met de werkelijkheid. Terwijl ik de sensaties en sferen binnen laat komen, fotografeer ik het (stedelijk) landschap met mijn camera. Vervolgens fotografeer ik met mijn iPhone mensen die ik op straat tegenkom. Deze mensen druk ik later af op canvas, knip ze uit en naai ze met de hand op de afbeelding. Daarna schilder ik details met goud- of zilververf. Ook gebruik ik gekleurde tule en doorzichtige stof om de kleuren van de zonsopgang in de lucht na te bootsen door ze laag voor laag op de afbeelding te naaien. Delen van het landschap borduur ik, er komen lagen mousselinedoek op de foto`s. Op deze manier vertaal ik mijn waarneming en beleving. Het is een traag proces. Het duurt enkele maanden om één stuk te voltooien.’ Choumali maakt beeldend werk om gevoelens, gedachten, ervaringen op te roepen en uit te drukken. ‘Bijna als een therapie. Als ik mijn indrukken visueel kan vertalen, voel ik me goed. […] Ik zoek graag de grenzen van de fotografie op en verken nieuwe manieren om het medium op een persoonlijke, intieme manier in te zetten.’ Choumali houdt van het meditatieve van borduren. ‘Ik voel me aangetrokken tot het idee om veel tijd te spenderen aan een foto, die in een fractie van een seconde is genomen, maar waarvoor het wekenlang heeft gekost om gedachten en gevoelens te “downloaden”. In haar werk staan de talloze culturen om haar heen centraal, zowel in Ivoorkust als in de andere landen van het Afrikaanse continent. ‘Ik focus op wat ons mens maakt, ongeacht ras, sekse of sociale status.’
De drie kunstenaar-fotografen maken duidelijk dat het in deze tijd waarin iedereen fotograaf is noodzakelijk is om je enerzijds te onderscheiden met het idee achter de foto en anderzijds met de visuele esthetiek. De ‘alchemist’ Hauser zet fotografie in om zijn eigen ‘nostalgisch-futuristische’ beelden te scheppen met behulp van computergraphics. Osepa zet analoge fotografie in voor zijn antropologisch onderzoek. En Choumali zet haar fotografie in als uiting van humaniteit en combineert het met mixed media waarmee ze haar foto’s een poëtische en persoonlijke lading geeft. Op deze manier verkennen ze hun eigen creativiteit en de grenzen van het medium.
De expositie vindt plaats tot en met donderdag 17 oktober 2019 bij conceptstore en kunstgalerie X BANK in Amsterdam, die onderdeel uitmaakt van het Unseen City Programma. De tentoonstelling bestaat uit vijftien foto`s die Damens liefde voor Lamu, Kenia blootlegt. In een aantal artist talks licht Damen haar werk en verhaal persoonlijk toe. Deze sneak preview van de foto`s vormt tevens de aankondiging van haar grootse project `Longing for Lamu`, dat zij over ongeveer twee jaar verwacht uit te brengen in een coffee table book.
Swahili-poëzie en ontmoetingen als bron van inspiratie
Het leven in een laag tempo, de omliggende Indische Oceaan, de verse lokale specialiteiten, de Swahili-architectuur en vooral de intrigerende vrouwen die zij op Lamu ontmoet vormen de inspiratie voor Damens nieuwe werk. Het magische en poëtische licht dat op de vrouwen en het dagelijkse leven van Lamu schijnt, is de belangrijkste focus. In de serie laat Damen zich ook leiden door een poëziebundel met Swahili-poëzie die zij in 2018 van een Imam op Lamu ontving als geschenk. Damen zette 20 jaar geleden voor het eerst voet aan land op het Keniaanse archipel Lamu. De eeuwenlange ongereptheid van de Swahili-cultuur raakt haar diep. Sindsdien keert Damen regelmatig terug, waarbij zij met elk verblijf in nauwer contact komt met de vrouwen van het Oost-Afrikaanse continent. Annelies Damen: “De ervaring van het ongeëvenaarde gevoel van het eiland is zeker verslavend. Lamu voelt voor mij als een thuis; het poëtische karakter van het eiland triggert mijn creativiteit met dromen over het verleden. Longing for Lamu geeft uiting aan hoe ik Lamu en haar inwoners beleef en koester, en moet laten zien hoe mooi dit eiland is.”
Annelies Damen, Adabu, uit de serie Longing for Lamu, 120 x 80 cm
LONGING TO SEE HIS BELOVED
I wish I were a little bird who could fly to where you are, and we`d be ourselves so that we could chase away this sadness, so that we could communicate our innermost feelings, I to you; I long to come to you but approval is not yet given! The signs of longing are very clear to you. You occupy my mind so much, I can no longer hear it. That`s why I am so unhappy and disturbed…… I long to come to you but approval is not yet given.
LAITI SIWELE NYUNI
laiti siwele nyuni haruk`a haja uliko Tukangia faraghani hapungua sikitiko Hakupa yangu lisani nawe ukanipa yako Natamani kuja kwako lakini sina idhini Dalili ya kuramani nawe waifahamia Uningizile moyoni siwezi kuvumilia Ndipo hafanya huzuni shughuli ikaningia Kwako natamani kuya lakini sina idhini.
Over Annelies Damen
Annelies Damen (1968) studeerde in 2006 af aan de Fotoacademie Amsterdam, nadat ze een carrièreswitch maakte van `business` naar `fine art` fotografie. Gebruikmakend van het medium fotografie creëert Damen met veel gevoel en techniek een sterk beeld van de vrouw vanuit talloze culturen en toont hoe deze het omringende landschap complementeert. Damens fotografie bracht haar naar vele continenten, waarvan Afrika haar favoriet is. Ze omschrijft de magie, de trotse onafhankelijkheid en de sensualiteit van de vrouwen van dit continent en de variëteit aan culturen als de inspiratie voor haar werk. Damen demonstreert op poëtische wijze de symfonie tussen de vrouwelijke vorm in een pure, natuurlijke omgeving waarmee ze een samenspel van schaduw, vormen en lijnen creëert-rijk aan schoonheid en diepere betekenis. Damen heeft vele solo- en groepsexposities op haar naam staan in binnen- en buitenland. Naast haar werk als fotograaf is zij board member van familiebedrijf Damen Shipyards.
Unseen Open Gallery Night Zaterdag 21 september 2019 20:00-22:00 uur-Artist talks & music
Alle vijf doorlopen zij de komende drie maanden een intensief coaching traject onder leiding van Adam Broomberg (1970, ZA) die samen met Oliver Chanarin (1971, GB) het internationaal gerenommeerde kunstenaarsduo Broomberg & Chanarin vormt.
Een tentoonstelling van het eindresultaat is van 20 tot en met 22 september te zien in de ING Unseen Lounge tijdens Unseen Amsterdam 2019. Met de award wil ING jonge getalenteerde kunstenaars die aan de voet van verandering staan verder op weg helpen. De Award-uitreiking vindt plaats tijdens de ING Unseen Talent Award Ceremonie op donderdag 19 september.
De ING Unseen Talent Award, een initiatief van ING en Unseen, is zeven jaar geleden in het leven geroepen om uitzonderlijk Europees fotografietalent een internationaal podium te bieden. Dit past bij de ambitie van ING om creativiteit en kunst voor een groot publiek toegankelijk te maken en tegelijkertijd een boost te geven aan het hedendaagse kunstklimaat.
De shortlist van 2019, gemaakt door ING Art Management en Unseen, is gebaseerd op een longlist van Futures, het fotografieplatform voor aanstormend Europees fotografietalent.
Lees er meer over in het septembernummer van Tableau, dat begin september op de mat ligt!
