Ruim dertig jaar geleden begon de Twentse ondernemer Geert Steinmeijer met het verzamelen van kunst. Gestaag ontwikkelde zijn smaak en bouwde hij een collectie op die inmiddels verder strekt dan onze landsgrenzen. Van Italiaanse barok tot hedendaags Duits, Amerikaans en Aziatisch. Vijf jaar geleden was het tijd om zijn verzameling te gaan delen met het publiek. Het resultaat: Museum No Hero in het pittoreske stadje Delden.
Het jubileum wordt groots gevierd met de tentoonstelling ‘Die Überraschung’. Geert Steinmeijer: ‘Het is een museaal statement, nog niet eerder vertoond in Nederland. Met topwerk uit het voormalige Oost-Duitsland.’
Focus op internationale kunst
Dwalend door de zalen van Museum No Hero zien we zeer uiteenlopende kunstwerken. ‘Wild’ wordt de verzameling van Geert Steinmeijer wel eens genoemd, in de zin van geestdriftig en grensverleggend. Een brede collectie, even kleurrijk als het leven zelf. Een van de eerste tentoonstellingen die hij organi- seerde betrof dan ook de West-Duitse kunststroming De Nieuwe Wilden, met als titel ‘Ich bin ein Berliner’. Voor zijn werk kwam Steinmeijer veel in Berlijn. Daar begon een voorliefde die uitgroeide tot een bijzondere verzameling. Steinmeijer: ‘Hier laten we kunstwerken zien die de internationale aspiraties van het museum onderstrepen. Maar veel mensen weten de weg naar Delden nog niet te vinden. Met onze jubileumtentoonstelling gaan we daar verandering in brengen. Ik kijk graag over de grens. In tegenstelling tot veel musea in Nederland die vooral kunst van eigen bodem brengen. Duitse kunst geeft mij vreugde en diepgang.’
Rond 2015 zag Steinmeijer in Berlijn dat er nog veel te ontdekken viel: ‘De DDR zat het in de jaren voor de val van de Muur nog vol communisten. Als je de kunst van die periode bekijkt zie je enerzijds kunst die hier bij de BKR terecht was gekomen. En kunst gemaakt door kunstenaars die vele jarenlang niets lieten zien aan het publiek. Het risico bestond namelijk dat je door de Stasi werd vervolgd, dat je werk in beslag werd genomen, dat je je werk verloor. Dat was in de jaren 60 en 70. Halverwege de jaren 80, met de opkomst van glasnost, nam die angst af. Met die kunst ben ik toen in aanraking gekomen. Je weet niet wat je ziet: echt überraschend. Opmerkelijk is dat deze kunstenaars vaak nu nog communist zijn, overtuigd van de oorspronkelijke idealen: gelijkheid voor iedereen. Zij hebben hun collecties veelal langdurig bewaard. In West-Duitsland bestond voor dat werk namelijk geen enkele belangstelling. De gedachte heerste dat DDR-kunst louter propaganda was. Dat had niks met kunst te maken, vond men.’
Hier in No Hero willen we het anders doen, niet alleen Nederlandse kunst tonen.
Die kunstwerken bevonden zich dus vooral bij de kunstenaars thuis en zeker niet in een museum. Steinmeijer: ‘Die kunstenaars heb ik opgespoord en ontmoet en hun verhaal aangehoord. Ik was een van de eerste niet-Duitsers die kunst van deze oudere garde ging kopen. Dat was toch wel heel bijzonder. Zij vonden het geweldig dat een museum uit Nederland hun werk wilde verwerven om te laten zien aan het publiek. En dat zonder enige politieke intentie. Mij gaat het immers puur om de kunst. l‘Art pour l‘art. Dat hebben wij als uitgangspunt genomen voor onze jubileumtentoonstelling. Kunst die nog weinig mensen in Nederland hebben gezien. Er gaat een wereld voor je open. Overigens is er naast mij een grote Duitse verzamelaar die net als ik het belang van deze kunstenaars inzag. Hier in No Hero willen we het anders doen, niet alleen Nederlandse kunst tonen. Als we hier magisch-realisme zouden brengen, zouden er misschien lange rijen voor de deur staan. Toch vinden we het belangrijk om het publiek te laten kennismaken met iets heel anders. DDR-kunst bijvoorbeeld.’
Niet eerder gezien
Wie open staat voor internationale kunst reist dus af naar het mooie oude stadje Delden. Steinmeijer: ‘Ons initiatief om hier Oost-Duitsers te exposeren vindt men vooral zo sympathiek omdat wij geen politieke uitgangspunten hebben, zoals de Duitsers vaak wel. Daar hebben wij geen last van, ik kijk namelijk geheel vrij naar beelden. Vandaar dat ik bij tien tot twaalf kunstenaars in de voormalige DDR thuis en in hun atelier welkom was. Daar vond ik kunstwerken in kasten en koude schuren. Het heeft me wel vier jaar gekost om datgene te vinden waarvan ik zei: wow! Dit werk komt in mijn hart. Dat heeft niks met Oost-Duitse kunst te maken maar met pure emotie. Zo kan ik ook helemaal gek worden van een werk van Frank Stella. Echt fantastisch. Datzelfde effect heeft deze tentoonstelling op mij.’
Verder lezen? Bestel een losse editie of haal hem in de winkel.
